|
Hans van Beek heeft heel rap (oud-coureur hè) zijn verslag gemaakt en ingeleverd.
Je hebt zijn belevenissen al op onze Facebookpagina kunnen lezen.
Nu is het verslag ook op de site te zien.
Dus... here we go!
Voor alle volledigheid, begin ik met het programma (niet in de laatste plaats als geheugensteuntje):
" Zaterdag 2 juni - dag 1 heenreis naar Frohnstetten (681 km)
" Zondag 3 juni - dag 2 Schwarzwald nord(423 km)
" Maandag 4 juni - dag 3 Österreich (466 km)
" Dinsdag 5 juni - dag 4 Schwarzwald süd (477 km)
" Woensdag 6 juni - dag 5 naar Heimbuchenthal (415 km)
" Donderdag 7 juni - dag 6 terugreis (524 km)
Voor de statistieken, in totaal 2.986 km, maar in werkelijkheid heeft iedereen meer dan 3.000 km gereden, al is het alleen maar omdat een afslag nog wel eens gemist werd vanwege een te leuke bocht??
Helaas was het vrijdag enorm slecht weer, maar ik besloot op zeker moment toch te vertrekken. Dus regenpak aan (wat overigens de enige keer zou worden gedurende de hele toer) en de Tiger de sporen gegeven richting Urfey.
Na een toch wel langer dan geplande reis, niet in de laatste plaats vanwege de duitse spits en de overbekende baustellen, belandde ik in Urfey, wat niet meer bleek dan een nederzetting uit lang vervlogen tijden.
Ondanks dat er maar een paar huizen stonden, kon ik het hotel niet vinden en was ik ook nog in een digitaal wak terecht gekomen, zodat ik ook niets op google kon opzoeken.
Dan maar ouderwets mensen aanspreken en de weg vragen… Bleek ik c.a. 20 meter van het door mij geboekte onderkomen vandaan te staan… Het was dus geen hotel, ik had een volledig huis gehuurd voor enkele luttele euro tientjes??
 |
. Daar aangekomen stond er slechts alleen de BMW van Ron voor de deur, dus ik was de 2e die aankwam.
Nadat ik met Ron had kennisgemaakt, was het tijd om mijn spullen naar de kamer te brengen en even lekker te douchen. Want nu had ik toch wel enorm veel zin in dat eerste biertje...
Dat volgde al snel en niet zo'n kleintje ook:
 |
 |
Daar wachtte me echter een verrassing, want toen ik de motor tot leven wilde wekken, kwamen er alleen maar een paar piepjes uit en weigerde hij alle dienst. Handig al die elektronica, maar als het niet werkt kun je ook helemaal niets meer. Aangezien de Tiger niet meer met een sleutel wordt gestart, nog even gechecked of de transponder wel aan stond, maar dat bleek wel het geval. Verdachte nummer 1 was de accu, dus die maar even checken, al was hij natuurlijk ook gloednieuw. Twan stelde voor om even accu's te wisselen om dat ook te kunnen uitsluiten. Zo gezegd, zo gedaan… Alleen Twan zijn motor bleek ook prima te starten op mijn accu, dus dat was het niet. Ik zag mijn opkiktoer al langzaam in rook opgaan, dus de accu weer teruggebouwd en op zoek gaan naar een dealer (maar het was ook nog eens zondag). In een soort van wanhoopsdaad zette ik het contact nog een keer aan en in plaats van die vervelende piepjes, startte alles op, kwam het Triumph logo weer in beeld en bleek alles weer te werken. Geen idee wat er nu aan de hand geweest is, maar hij deed het. Zeurde wel wat dat de accu eruit is geweest en had e.e.a. settings gereset, maar ik kon weer rijden!
Kortom, de toer kon nu echt van start gaan. Door alle consternatie voelde ik me niet helemaal op en top en moest wel weer even het vertrouwen in de motor terugwinnen, maar dat ging gaandeweg de dag helemaal goed komen. Met Martin als enthousiaste voorrijder kwam het tempo er al lekker in en bleken we qua tempo goed bij elkaar te passen. Het weer was trouwens ook meer dan goed, dus dat draagt allemaal bij aan een geweldige rit. Uiteraard moest ook de inwendige mensen weer wat versterkt worden, want het ontbijt was inmiddels al even geleden en stiekem hadden we best veel tijd verloren met het knutselen aan mijn motor. Maar de eerste schnitzels waren een feit.
 |
Voor het eten was het weer tijd voor Martin's praatje waarin de dag gememoreerd werd (alles goed verlopen), de route (mooi) en het weerbericht (goed weer) voor de volgende dag werden toegelicht en natuurlijk de logistiek rondom het buffet werd bepaald (welke tafel mocht eerst...). Het feit dat wij hadden plaatsgenomen aan de tafel die gisteren als eerste ter buffet mocht, was natuurlijk louter toeval. Maar we hadden de schijn tegen, dus mochten we als laatste?? En weer bleef het na het eten nog lang gezellig.
Ik had het volste vertrouwen dat mijn motor vandaag in een keer zou starten en dat vertrouwen was, in tegenstelling wat een aantal mede opkikkers dachten, geheel terecht. We hoefden alleen nog maar even te tanken en dan kon de toer weer beginnen. En zeg nou zelf, dat is met alle elektronische hulpmiddelen van tegenwoordig een fluitje van een cent. Toch? Hmm, bleek toch wat lastiger, dus gewoon de verkeerde kant op rijden, om vervolgens een aantal minuten later weer langs het hotel te komen, waar uiteraard op dat moment iedereen buiten zit?? Uiteindelijk is het ons toch gelukt om de brommers van benzine te voorzien en begon de toer van dag 3, die ons onder meer naar Oostenrijk zou voeren, met als hoogtepunt het Namlos Tal.
Inmiddels al behoorlijk gewend aan de hele dag motorrijden in een gepast toer tempo, begint zich ook hier een bepaald patroon af te tekenen binnen de groep. Iedereen heeft zo zijn favoriete delen, of voelt zich op bepaalde moment lekker waardoor ze steevast voorin te vinden zijn, om zich wat latere weer wat te laten afzakken. Alleen voor Martin, die steevast voorop rijdt, lijkt dat minder te gelden. Als op rails dirigeert hij ons door de mooiste bochten, soms zelfs als ze niet eens bij de route hoorden?? Aan het einde van het Namlos Tal moet er natuurlijk nog even een fotootje gemaakt worden.
 |
Omdat de hele dag rijden ook hongerig maakt, moest er ook nog wat gegeten worden. Maar iedere dag schnitzel schijnt ook te gaan vervelen, dus vandaag zijn we voor een wat gezondere variant gegaan:
 |
De rest van de dagroute liep geheel volgens planning en aan het eind van de middag keerde we weer voldaan terug naar het hotel, weer de eerste goudgele rakkers alweer op ons stonden te wachten. Na een verkwikkende douche konden we nog even lekker in de zon en onder het genot van voornoemde versnapering, nagenieten van weer een geweldige dag vol rijplezier. Nadat we aan de eettafels hadden plaatsgenomen in afwachting van het eten, werd ik even door Martin en Erik apart genomen en werd me uitgelegd dat het traditie was om een nieuwkomer te vragen het verslag van de toer te schrijven en dat mij de eer te beurt was gevallen om deze traditie invulling te geven. Natuurlijk had ik daar geen problemen mee, want wie ben ik om traditie te breken, zo de eerste keer?? Tijdens het dagelijkse praatje van Martin werd het feit dat ze op dag 1 vergeten waren de nieuwkomers welkom te heten, dan wel aan de rest voor te stellen, goed gemaakt waardoor we alsnog onder luid applaus werden opgenomen in de groep?? En uiteraard werd er ook nog even aangegeven dat mij de eer te beurt was gevallen dit verslag te schrijven. De avond werd natuurlijk benut om een paar overgebleven biertjes op te maken onder het genot van sterke en soms wat minder sterke verhalen.
Om de een of andere reden hadden we voor vandaag 2 route delen, elk van ongeveer 230 km, waarbij je dan toch al snel het idee hebt dat het allemaal niet zoveel is, maar dan voor het gemak vergeet dat er nog zo'n stuk achteraankomt?? We vertrokken wederom als eerste groep, want de ervaring heeft inmiddels geleerd dat er altijd wel iets gebeurt waardoor we toch de hele dag nodig hebben om weer op tijd voor het eten in het hotel terug te keren. Ook hadden we besloten dat we onderweg voor de verandering een keer foto's zouden gaan maken van de omgeving. Je moet thuis toch ook wel aankomen met in ieder geval een aantal cultureel verantwoorde plaatjes??
 |
 |
Ook nu weer het beproefde scenario, snel even douchen, omkleden en voorkomen dat het hotel met een bieroverschot zou blijven zitten. En dat laatste werd natuurlijk tijdelijk onderbroken voor het eten, waar Martin het gebruikelijke praatje had, waarbij hij het vermoeden uitsprak dat een aantal mensen in de groep wellicht russische genen had, gezien hun eetgedrag :) Met andere woorden, eet op wat je opschept zodat ook de laatsten nog wat hebben.
De maaltijd verliep verder uiterst ordentelijk en restte ons alleen nog maar het toetje. Nu was een niet met name te noemen persoon van ons groepje even weg op het moment dat het toetje werd opgediend
en bleek het toetje een alleraardigst bolletje ijs met nog wat dingetjes op een bordje.
Daarnaast stond er al de hele avond een schaaltje op tafel met 2 bolletjes, waarvan er 1 heel erg leek op een bolletje frambozenijs, maar het allerminst was.
Waarschijnlijk een Duitse lekkernij voor op een broodje, die onze smaakpapillen niet kon bekoren (het was verschrikkelijk zout).
Uiteraard kwam er iemand op het idee om het betreffende toetje van de afwezige te verrijken met dat lekker uitziende roze bolletje… Gewoon omdat het kan ??
Klik hier voor de video
De reactie… priceless! Maar uiteraard is dit geleend, dus vanaf nu is het oppassen geblazen.
Gelukkig hebben we ook deze avond het bieroverschot weten te voorkomen en in die wetenschap zijn we weer voldaan gaan slapen.
Terugkomend op waar ik het verslag mee begon, het is niet slechts het afvinken van een item op mijn bucketlist, maar iets wat absoluut voor herhaling vatbaar is. Nogmaals dank aan de mogelijkmakers, maar ook aan alle andere deelnemers en tot de volgende editie.
 |
Groeten en tot volgend jaar, Hans
De verslagen en de foto´s van de 2002 
, 2003
, 2004
, 2005
, 2006
, 2007
, 2008
, 2009
, 2010
, 2011
, 2012
, 2013
, 2014
, 2015
en 2016
en 2017
toer geven je een beeld van hoe de toer elk jaar 'draait'.