Opkiktoer 2013

We hebben achteraf gezien best wel mazzel met het weer gehad. Toch redelijk droog, wel koud en in tegenstelling tot vorig jaar hadden we de laatste dag wel mooi weer!

We hebben inmiddels foto's binnen van Erik E, Toon vd IJ, Martin vd S en natuurlijk van onze verslaggevers Sandra en Jeroen:
Voor nog meer commentaar en plaatjes kijk je op www.Motormaf.nl:
Joop is ondanks zijn snelle 'opgave' nog steeds van de filmpjes, kijk op zijn site www.LifeisJoy.nl:
JP heeft een prachtige impressie gemaakt, je vindt em op Youtube:

Dit jaar hebben we dus twee verslaggevers, Sandra en Jeroen.
Lees hun verhalen en je bent weer even terug in april 2013!

Sandra's verslag

Jeroen's verslag

Vrijwillig voorgedragen…

Vooraf

Ik ben vrijwillig voorgedragen om het verslag te schrijven van onze eerste Opkiktoer, voor velen al een begrip, voor anderen een ver verlangen. Mijn naam is Sandra Boelen en heb samen met Peter dit jaar dus voor het eerst de Opkiktoer meegedaan. Wij hebben beide een Honda Goldwing 1800 en we rijden eigenlijk best wel veel kilometers, uitsluitend recreatief. Doordat onze eigen motorclub steeds kortere ritjes organiseert, zijn wij verder gaan kijken en kwamen we al een aantal jaar geleden bij Mozamo en de Zaanse Motorclub terecht, hier hebben we ook een aantal Supertoeren, Dolomietentoeren etc. gereden.
Een paar jaar geleden werden wij benaderd door een paar (Opkiktoer) motorrijders of wij het leuk zouden vinden om de Opkiktoer mee te doen, dit vonden ze wel wat voor ons. Ten eerste, omdat wij niet rijden als standaard Goldwing rijders en ten tweede, omdat ik zelf een motor berijd en er maar weinig dames meedoen die zelf ook rijden. Eerlijk gezegd zag ik dat niet echt zitten, maar nadat een vriend van ons vorig jaar had meegedaan en ons zeer enthousiast vertelde dat het zéker iets voor ons zou zijn, hebben we eind vorig jaar toch ingeschreven en zodoende waren we er dit jaar bij!
Mijn oude FireBlade reed nog goed, maar heel eerlijk gezegd maakte ik in 2010 en 2011 maar weinig kilometers. Zo'n Blade zit alleen maar lekker als het hard gaat, en dat gaat bijna niet in de Randstad. Te veel verkeer, stoplichten, flitspalen en verkeersdrempels, vooral in de Randstad waar ik woon. Ik wilde iets anders en kwam uit op een BMW R1100S. Het motorrijden kreeg daardoor in 2012 een nieuwe impuls. Op Motormaf had ik al eens gelezen over de Opkiktoer. Misschien wel leuk om daar eens aan mee te doen?
Zoals zo vaak, leek het bij een vaag plan te blijven, klaar om uitgesteld en vergeten te worden. Maar toen gebeurde er iets dat mij het laatste zetje gaf om me aan te melden. Ik kreeg bericht dat mijn vroegere motormaatje bij het off piste skiën onder een lawine was gekomen. Hij kwam er niet levend uit.
Dit voorval bracht herinneringen terug aan alle motoravonturen die we vroeger hadden beleefd, vooral de reizen in de Alpen en de Dolomieten. Wat was dat al weer lang geleden! Nadat ik mijn vrouw had leren kennen was ik nog maar één keer met de motor in de bergen geweest. Daarna een paar jaar alleen een circuitfiets gehad. De herinnering aan de lol van vroeger en het besef van onze sterfelijkheid - de pret kan voorbij zijn voor je weet - deden mij besluiten om er werk van te maken en me aan te melden voor de Opkiktoer 2013.
De winter was lang en koud. Maar toen was het opeens april 2013 en de hoogste tijd om de voorbereidingen voor de Opkiktoer te gaan treffen. Snel nieuwe banden geregeld, want dat stond uitdrukkelijk in de uitnodiging en ik wilde niet te eigenwijs zijn voor mijn eerste Opkiktoer. Verder een Garmin Zümo 350 LM navigatieding aangeschaft en geïnstalleerd. Er bleek een foutje te zitten in de MapUpdater, maar toen dat (na veel getob) was verholpen, bleek zelfs ik de routes te kunnen overzetten via Basecamp op het apparaat.
De woensdag voor de toer had ik vrij en heb ik voor het eerst gereden met koffers, gevuld met soepblikken uit de voorraadkast voor het gewicht. Dat ging prima. Aan het einde van de middag ook nog maar even de motor gepoetst. Ik was er klaar voor. Na die warme woensdag waren de weersvoorspellingen helaas iets minder gunstig… De vrijdag voor vertrek was het koud en nat en het leek erop dat we de buien achterna zouden gaan. Op een gegeven moment was het vooruitzicht 21 mm regen en nul tot zes graden. Gelukkig had ik ook een nieuw regenpak gekocht, en een paar waterdichte handschoenen. Mijn laarzen prepareerde ik door pedaalemmerzakken om de binnenschoenen te doen. Helaas bleek dit wel nodig te zijn…

Dag 1
Lekker vroeg opgestaan, gisteren alles al ingepakt en we hebben er helemaal zin in!Eerst een flink stuk over de snelweg, onderweg file gehad en een aantal wegwerkzaamheden. In Nederland nog een waterig zonnetje, in Duitsland was het koud. Vlak voordat we aan de "toer" begonnen hebben we nog een laatste snelwegpomp gepakt en nog even wat warms gedronken, omdat we het eigenlijk best wel koud hadden. Hier kwamen we onze vrienden tegen, Wouter en Jolanda, zij rijden ook een Honda Goldwing en samen met hun waren we de enige Goldwings van het stel.
Tot een uur of 12 was het droog, daarna wat druppeltjes regen, maar absoluut goed te doen zonder regenpak. Na het eten (rond 14.00 uur) hebben we toch onze regenpakken aangedaan,dat was gelijk een stuk warmer. De laatste paar uurtjes hebben we wel wat regen gehad, er lag redelijk wat water op de weg en ongeveer 6 kilometer voor het hotel kwamen we langs een stel op de motor, ze waren net onderuit gegaan. We hebben nog even gevraagd of het ging, de politie was er al en ze zeiden dat we door konden rijden en ze er snel aankwamen.
Ze hadden gelukkig zelf niets ernstigs, later kwamen we erachter dat Carla toch een gekneusde rib had, dus eigenlijk best wel veel pijn had. Gelukkig hebben ze verder heel de toer nog meegedaan en kwamen we ze regelmatig onderweg en bij het avondeten tegen, zodat we gelijk contact hadden. Leuk als je ergens voor het eerst bent, dan leer je gelijk weer nieuwe mensen kennen en ook hoor je dan weer nieuwe verhalen en ervaringen!
Rond half zes waren we bij het hotel, nadat we de motoren hadden geparkeerd, zijn we naar binnen gelopen en werden we voorgesteld aan Mogelijkmaker Ronald. Nadat we de sleutel hadden gekregen, zijn we lekker gaan douchen om daarna snel naar beneden te gaan en te kijken of onze vrienden al gearriveerd waren. Beneden aangekomen zagen we vele onbekenden, maar toch vonden we een paar bekende gezichten. Wat ik erg leuk vond is dat iedereen zich voorstelde, dit hadden we nog nooit meegemaakt. Het is natuurlijk zo dat wij in een groep "vaste" motorrijders komen en wij als buitenstaanders vallen dan natuurlijk erg op, het zal dan ook niet meehelpen dat we met een Goldwing binnenvallen in plaats van een zelfde soort motor die jullie allemaal rijden. (LOL) Al snel werden we bestempeld als die "bouwlampen", dat vonden we erg grappig, die hadden we dus nog nooit gehoord.
Verbaasd waren we ook over het buffet! Wat een volledig menu, ook dit hadden we niet verwacht, maar desalniettemin was het erg welkom! Na een dag stevig doorrijden en flink je gedachten erbij houden is een stevige maaltijd alleen maar meer dan welkom. Iedereen viel gelijk aan, maar er was echt voldoende voor iedereen. Ronald heeft nog even een woordje gedaan, wij -als nieuwe deelnemers- moesten ook even gaan staan en er werd toen gevraagd om iemand die een verhaaltje wilde schrijven, Jan Daas riep gelijk Sandra (ik probeerde nog weg te kruipen, maar dat lukte niet zo goed) en zo ben ik vrijwillig voorgesteld om het verhaal te schrijven. Ik verontschuldig me alvast als het te langdradig gaat worden…… We hebben nog lang nagekletst en we hadden goed gezelschap aan tafel. Heel laat is het voor mij niet geworden om half twaalf ben ik naar bed gegaan, het bed was heerlijk. Een klein half uurtje later kwam Peter naar bed. 's Nachts was het warm/koud, maar door de enerverende dag hebben we goed kunnen slapen.

Dag 1, zaterdag, 27 april 2013
Om kwart over zeven ging de wekker en een uurtje later zat ik op de motor. Het was zwaar bewolkt, maar droog. In Weert trof ik 'mijn' groepje: Martin, Joeri (beiden op een Yamaha YZF-R1), Etienne (KTM 990 SMR) en Twan (Yamaha XT1200Z Super Ténéré). Kort daarna arriveerden Ed (BMW R1200GS) en JP (Aprilia Tuono Factory). De GS van Ed wilde na de laatste tankstop niet meer starten en JP was nog aan het herstellen van het aanduwen. Martin meette de accu door, maar deze leek nog goed te zijn. Gelukkig sloeg de GS deze keer gewoon aan en we waren onderweg.
Ed had een alternatieve route gemaakt, waarmee we de eerste buien hoopten te ontwijken. Dichterbij de bestemming zou regen onvermijdelijk zijn, maar dat stuk konden we over de Autobahn doen. We gingen in elk geval weg zonder de regenpak aan te trekken, en het plan leek wonderwel te lukken, want het bleef lang droog. We hadden een mooie route door de Ardennen, langs het Moezelgebied en verder naar het oosten.
Vlak voor de snelweg werd de lucht wel erg dreigend en trokken we de regenpakken aan. De laatste 150 kilometer reden we door de nattigheid over de Autobahn. Zo kwamen we zo ongeveer als laatsten aan bij hotel Zur Mühle in Bad Brückenau. Bij het inchecken werden we al begroet door Mogelijkmaker Ronald, die meteen in de gaten dat er een debutant bij was (ik dus). Ook Mogelijkmaker Martin kwam zich voorstellen. Erik (die kende ik al) kwam even later zelfs een biertje brengen, dus ik kan wel zeggen dat ik me meteen thuis voelde. Bijzonder attent en tekenend voor de vriendelijke organisatie.
Het eten was uitstekend. Na de openingstoespraak van Ronald en het uitdelen van de T-shirts gingen de biertjes er goed in. Toen ik uiteindelijk naar mijn kamer ging, lag mijn kamergenoot Mits al op een oor. Ik hoop dat ik hem niet te veel overlast heb bezorgd, want na al dat bier is de motoriek soms iets minder vloeiend. Zodra ik het kussen raakte, sliep ik.

Dag 2
Om 7 uur de wekker gezet, maar de kerkklokken waren net iets eerder. Heerlijk de vogeltjes fluiten en waarachtig heb ik een zonnetje bij het ontbijt gezien! Zou het dan toch een mooie dag worden? Goed verzorgd ontbijt! Vandaag gaan we naar een hotel waar we de volgende 3 nachten verblijven, heerlijk, we keken al uit om lekker zonder bepakking te rijden, niet dat het voor ons veel uitmaakt…alles zit bij ons in de koffers, dus gelukkig niets bovenop de motor.
Mooie route, goed te rijden en omdat wij (achteraf) als één van de eerste zijn vertrokken waren we als eerste bij het volgende hotel en hebben we onderweg weinig mensen gezien. Jammer, dit zijn we ook niet gewend, meestal halen we heel wat Goldwingrijders in, LOL, maar in dit gezelschap zal dat niet zo snel gebeuren. Nu zijn wij één van de langzamere deelnemers, dit komt helaas ook door het grote gewicht van de motoren, 400 kilo optrekken en afremmen, vergt veel van de motor en ook door het gewicht trekt de motor ook langzamer op dan de motoren waarmee normaal deze rit gereden wordt, maar we doen ons best! Ik heb in ieder geval heerlijk gereden de laatste dagen, ondanks de regen en de kou!
Nadat we een kamer hadden uitgezocht en lekker hadden gedoucht, kwamen de overige deelnemers langzaam binnendruppelen. We zijn gaan zitten in de super grote eetzaal en langzaam sloten steeds meer motorrijders aan ons tafeltje aan en hebben we gezellig zitten kletsen. Bij het eten was ikzelf heel erg gecharmeerd van het saladebuffet, ik ben daar he-le-maal weg van en zou het liefst alleen maar salade eten, maar de rest zag er ook zo super lekker uit, dus ook maar geproefd (Ach ja! Ben toch niet aan het lijnen deze dagen, hihihihi).
Rond een uur of elf ben ik naar bed gegaan, ik heb goed geslapen, alleen hadden we het allebei zo warm, toch maar even het raam verder opengezet!

Dag 2, zondag, 28 april 2013
We zouden om acht uur ontbijten en om negen uur gaan rijden. Uiteraard was ik veel te vroeg wakker. Ik had preventief oordoppen ingedaan tegen mogelijk gesnurk, maar mijn kamergenoot was muisstil. Zelf had ik om onbekende redenen de kraan laten lopen na een nachtelijke plaspauze. Ik hoorde het geluid wel, maar dacht dat het de beek naast het hotel was… Al met al hoop ik dat ik mijn kamergenoot niet te veel overlast heb bezorgd.
Na een heerlijk ontbijt gingen we de motoren opladen. Het was droog! Een mooi gezicht, zo'n parkeerplaats vol met motoren. Een voor een ging men op pad. Sommigen gingen eerst nog tanken en reden daarna voorbij over de iets hoger gelegen weg. Overal het geronk van motorfietsen. Ik had er zin in!
Degenen van ons groepje die klaar waren, reden de motor vast richting de uitgang om daar te wachten. En te wachten. De klok tikte door… Het begon aardig leeg te raken op de parkeerplaats. Martin had intussen drie shaggies opgerookt en begon nu uit verveling met 5 kilometer per uur rondjes te rijden om het plantsoentje in het midden van de parkeerplaats. Iedereen stond startklaar, met helm op en handschoenen aan. Op één na…
De Aprilia van JP stond als enige nog steeds op dezelfde plek als waar deze de avond ervoor was neergezet. JP had zijn bagage verdeeld over twee zijtassen en een middentas, met bij elkaar tientallen vakjes met ritsen en drukknopjes. Onverstoorbaar was hij bezig om al zijn spullen in een van de vakjes te proppen. Af en toe stopte hij even en nam JP enige afstand van zijn werk, als een schilder of beeldhouwer. Ik zag hem even peinzen voor hij de spullen weer uitpakte en ze in andere vakjes deed. Wat eerst links zat, ging nu rechts, en wat rechts zat kreeg een plaatsje in het midden. Hij nam er de tijd voor. Vol bewondering keken wij toe hoe JP op deze wijze de optimale gewichtsverdeling voor zijn Tuono wist te bereiken. Het was duidelijk een secuur werkje, vergelijkbaar met het uitlijnen van een stel wielen. Een stukje vakmanschap.
De tijd verstreek. Langzaam maar zeker werd de berg losse spullen rond de motor kleiner. Toen alles eenmaal een plaatsje had gekregen, moest het geheel nog stevig vast worden gesjord met diverse spanbanden en riempjes. Daarna was er nog een on-board camera die in positie moest worden gebracht en van batterijen voorzien. Ook de navigatie vroeg de nodige aandacht… affijn, tegen koffietijd was ook JP klaar en konden we op pad. Op naar Frohnstetten!
Van tevoren leek zeven man een grote groep, maar het ging eigenlijk zonder problemen. Martin ging meestal voorop met zijn R1, gevolgd door Joeri met hetzelfde type motor. Maar vooral na een stukje lekker sturen miste Martin (zonder leesbril) wel eens een afslag. Dan was het Ed, daar achter op zijn GS1200, die dit als eerste doorhad. In het begin zwaaide hij alleen, maar reed hij toch achter Martin en Joeri aan. Maar al snel dacht Ed: 'ik heb geen zin om te keren' en nam hij de correcte afslag, met de rest achter hem aan. Ik vond het een grappig gezicht: Martin en Joeri naar rechts en de hele meute naar links.
Dus Martin of Ed reden voorop in de groep. Een andere vaste waarde was Twan, die bijna altijd de rij sloot op zijn Yamaha XT1200 Z Super Ténéré. Met zijn gele koplampen was hij van grote afstanden goed te onderscheiden. De Ténéré is geen supersport en weegt afgetankt meer dan 260 kg, maar al snel werd mij duidelijk dat niemand zich zorgen hoefde te maken over Twan. Ondanks het feit dat je als laatste soms behoorlijk wat meters moet goedmaken, bijvoorbeeld als je net even niet langs een vrachtwagen komt, en de rest wel, raakte hij nooit ver achterop. Hoe hard het ook ging, gedurende de hele week zag ik telkens al snel weer die dubbele gele koplampen in mijn spiegels. In het begin vroeg ik me nog af waarom Twan zo snel was. Maar geleidelijk kwam ik erachter. Zoals Obelix als kind in de pan met toverdrank is gevallen, zo heeft ook Twan een tovermiddel. Bij elke tankstop werkt hij een Magnum-ijsje naar binnen en ik vermoed dat dit voor hem werkt als een soort doping.
Ergens voor in het midden van de groep reed Etienne op zijn KTM 990 SMR. Vorig jaar had hij halverwege zijn achterband moeten wisselen, maar deze keer was het rubber verser dan vers en ondanks het stevige tempo was Etienne er op deze zondag nog vast van overtuigd dat hij het deze keer wel tot donderdag zou uitzingen met zijn nieuwe banden…
Ook ergens in het midden was JP aan het vegen met zijn Aprilia Tuono Factory. JP was tevens de cameraman, met een GoPro aan zijn helm of voor op de borst. Het leverde prachtige filmpjes op. JP reed óf behoorlijk snel, óf een beetje behoudend. Later legde JP uit dat dit laatste was 'om de bandenslijtage te beperken'.
Zelf reed ik ook ergens achter het midden van de groep op mijn BMW R1100S. De motor is gebouwd in het jaar 2000 en dus inmiddels dertien jaar oud, maar die Duitse boxers doen het gewoon nog prima. Dit bewees ook Ed op zijn GS1200, die makkelijk met de snelsten mee kan komen. Een goede stuurman kan verbazingwekkend hard met zo'n gevaarte, dat werd me snel duidelijk. Onderweg kwamen we bijvoorbeeld Maurice en Jetty tegen (als ik het goed heb opgezocht in de lijst), die samen op zo'n GS gruwelijk snel gingen. De vaste deelnemers weten dit al, maar ik deed voor het eerst mee en stond er toch even van te kijken.
Het was zondag en de wegen waren relatief rustig. Wel waren er veel omleidingen, maar meestal reden we heel eigenwijs gewoon om de afzetting heen. Met de motor kon je er bijna altijd wel door, al was het nieuwe asfalt soms verraderlijk glad. Toen we door de berm om een geparkeerde bulldozer heen moesten, raakte ik deze wel even met de zijkoffer. Een nuttig seintje, want ik rij normaal nooit met koffers en het is goed om in het achterhoofd te houden dat je veel breder bent dan normaal. Twan, die achter me reed, vertelde me dat ik soms met die koffers soms akelig dicht langs tegemoetkomende auto's kwam, dus ik prentte mezelf in om daar meer rekening mee te houden. We konden dus lekker doorrijden. Zo kwamen we die middag mooi op tijd aan bij Hotel Rössle in Frohnstetten.

Dag 3
Rondrit door het zwarte woud, veel mist. We begrepen dat veel motorrijders de route van dag vier gingen doen, jammer, zo kwamen we weer niet veel andere mensen onderweg tegen, wel weer steeds dezelfde gezichten.
Prachtige weggetjes tussendoor en na een tijdje kwam zelfs de zon nog een beetje door. Jammer van die bitumen plekken op de weg, vreselijk als het nat is, maar als het dan weer droog is gaat het wel weer.
Helaas een heel groot stuk door dichte mist gereden, zo dicht dat ik alleen nog maar achterlichten van Peter zag. Nadat we even waren gestopt, daar kon je net om je heen kijken dus uitzichten waren er niet, hadden we nog een stukje mist voordat ik zei dat we beter rechtstreeks konden rijden. Even hebben we op de navigatie gekeken, maar 't scheelde maar 15 km, dus besloten we toch de rit helemaal af te rijden. Na deze beslissing hebben we nog heel eventjes door de mist gereden en daarna was het eigenlijk over.
We waren weer op tijd terug en hebben weer een heerlijk maal gegeten, daarna nog gezellig nagekletst met mede rijders.

Dag 3, maandag, 29 april 2013
Hoewel ik heerlijk had geslapen, werd ik ook nu weer om zes uur wakker. Ik kwam erachter dat de kerkklok in Frohnstetten elk kwartier slaat. Om kwart over is het eenmaal ding-dong. Dan om half twee maal en om kwart voor drie keer. Op het hele uur hoor je eerst vier keer ding-dong, gevolgd door het uur, dus om zes uur nog zes slagen op de grote klok. Dan heb je geen wekker meer nodig. Op zichzelf ook niet zo erg, want dan kun je je nog eens lekker omdraaien. Ik had het rijk alleen, want hoewel op de lijst stond dat ik de kamer deelde met Jan de Vries, had ik niemand gezien. Later bleek dat ook Ed, JP en Jan de Vries een kamer voor zichzelf alleen hadden gehad. Dit lag waarschijnlijk aan de chaotische check-in door de bazin van het hotel. Wij vonden het prima zo.
Onze voorrijder Martin had zich de hele avond gebogen over zijn laptop met weersvoorspellingen en de buienradar. Dat het niet warm en zonnig zou worden stond vast, maar waar hadden we de beste kansen op een droog wegdek? Aangezien het begin- en eindpunt de komende dagen gelijk bleef, hadden we de mogelijkheid van een alternatieve route. Na veel beraad was uiteindelijk besloten om deze dag de route van dag 4 te pakken. Deze zou leiden naar Oostenrijk.
We vertrokken in regenpak over kletsnatte wegen. Droog is beter, maar met een beetje beleid kun je ook op een nat wegdek goed rijden. Het is een kwestie van vloeiend sturen, wat soepeler remmen, niet te wild op het gas en vooral goed de weg lezen. Toch waren we blij toen de weg opdroogde. Richting Oostenrijk wees Ed op het kasteel Neuschwanstein. De rest keek een seconde naar de burcht, die er inderdaad fraai bijlag. Maar niemand nam gas terug. Achteraf hebben we nog een paar keer moeten horen van Ed dat het wel leuk zou zijn geweest om bij zoiets moois even te stoppen voor een foto….
De weg werd steeds beter. Ook JP had het vandaag duidelijk naar zijn zin op zijn Aprilia. Zo zeer, dat Etienne hem tijdens een stop vroeg wat hij gisteren had gegeten. Hoezo? Nou, zei Etienne, je hebt vandaag aanzienlijk grotere 'cojones' dan de eerste twee dagen. Dat bleek bijvoorbeeld op de weg in het Namloser Tal, een prachtige stuurweg, waar JP ook een mooi filmpje van maakte. Filmpje:
Tijdens de lunch kregen de meesten van onze groep een kleine teleurstelling te verwerken. In culinair opzicht zijn de heren namelijk iets minder avontuurlijk ingesteld. De lunch dient te bestaan uit een 'Schnitzel Wiener art' of 'ein strammer Max', een Duitse versie van de uitsmijter ham. Elk ander gerecht is onbekend en dus te exotisch. Maar deze Oostenrijkse ober weigerde om ein strammer Max te serveren! Bij een andere tent vroeg ik eens om 'ein strammer Max', maar dan met kaas in plaats van ham. Dat vond de Duitse mevrouw wel heel buitenissig. Zoiets geks had ze nog nooit meegemaakt. Maar ik kreeg mijn uitsmijter kaas, maar deze werd hoofdschuddend geserveerd. We hadden een topdag wat het rijden betreft. Alleen tijdens de laatste stop werd de lucht weer dusdanig dreigend dat we besloten voor het laatste stukje maar vast de regenpakken aan te trekken. Dat bleek geen overbodige luxe te zijn. Het begon duchtig te gieten, en als op eieren reden we de laatste twintig kilometer naar Hotel Rössle.

Dag 4
Vandaag de mooiste rit, door Oostenrijk. Veel mensen die gisteren deze rit hebben gereden, gingen vandaag dezelfde rit doen (maar dan tegen de richting in), omdat ze nog steeds voor het zwarte woud slecht weer aangaven en ik gaf ze geen ongelijk! De rit was prachtig! We hadden dan ook goed weer en het zonnetje kwam ook regelmatig om de hoek kijken!
Bij terugkomst dachten we even dat we de eerste waren, maar nadat we de motor hadden geparkeerd, werden we gewezen op het feit dat we de motoren beter in de garage bij de dependance konden zetten, ivm de 1 mei nacht, waren ze bang dat de motoren beklad zouden worden! Dus hebben we netjes de motoren in de garage gezet en lekker een stukje terug naar het hotel gelopen, alleen ging dat niet zo lekker met je motorpak aan...
Weer lekker gedoucht, heerlijk toch zo'n hotelkamer! Gooi je motorkleren maar op bed en gelijk onder een warme douche stappen is toch wel een verandering van ons normale gang van zaken. Wij kamperen graag en dan moet je eerst je tent opzetten en alle slaapspullen opblazen en inruimen, daarna kun je pas je douche spullen gaan zoeken en naar de douches lopen, dit werkt toch een stuk makkelijker.
En weer heerlijk gegeten en ik ben toch op tijd naar bed gegaan, even nog op internet gekeken wat het weer ging worden en toen in slaap gesukkeld.

Dag 4, dinsdag, 30 april 2013
Terwijl heel Nederland was ondergedompeld in de collectieve gekte rond de troonswisseling, maakten wij ons op voor weer een mooie dag op de motor. Het was wederom grauw en fris, maar wel droog. In de ochtend prees ik me - niet voor het eerst deze tocht - gelukkig met de handvatverwarming van de R1100S.
Bij het wegrijden moest ik een stukje achteruit. Daar trof ik net de enige paal met verkeersbord van heel Frohnstetten. Mijn achterste knipperlicht lag eraf, maar hier bleek weer hoe behulpzaam Opkikkers zijn. Terwijl ik zelf nog op de motor zat, waren diverse mensen al aan het rennen voor een schroevendraaier, en voor ik het wist, zat de richtingaanwijzer er weer op, mede met behulp van een tie-wrapje. Nog bedankt, jongens! Wat ik toen nog niet wist, is dat dit voor mij deze dag niet de laatste schade zou zijn…
Ook vandaag hadden we, met het oog op de buienradar, weer een alternatieve route. Het was een route van vorig jaar, die ons onder meer rond de Bodensee zou voeren. Rond koffietijd maakten we een stop bij een hoeve, waarin ook een drinkzaaltje was. Je kon de koeien in de stal horen loeien. De boerin zette voor ons een grote pot koffie. In de groep werd intussen een onderwerp besproken dat de afgelopen dagen al vaker de revue was gepasseerd, namelijk de achterband van Etienne.
We waren nog maar halverwege, maar het bij vertrek nog zo verse rubber met fraai profiel begon inmiddels steeds meer op een slick te lijken. Hij had al een tijdje aan het idee kunnen wennen, en nu begon ook bij Etienne het besef te komen dat hij ook dit jaar weer een bandenwissel zou moeten laten uitvoeren. Met deze band zou hij de finish niet halen. Hoe kan het dat een band na tweeduizend kilometer al op is? Dat komt in de eerste plaats natuurlijk door het snelle rijden van Etienne. Het maakt niet uit hoe hard het gaat, maar als Etienne erachter zit, laat hij nooit meer los. Een nog grotere rol speelt het karakter van de KTM. De dikke tweecilinder trekt als een beer uit de bochten en remt ook hard af op de motor. Daar wil zo'n band wel van slijten. Verder hadden de geleerden (Martin, Joeri en Ed) een theorie dat een band harder slijt op een nat wegdek, omdat deze dan ongemerkt steeds een beetje doorslipt.
Of was het: hoe kaler de rijder, hoe kaler de band? Want ook Ed bleek een versleten achterband te hebben, evenals JP, terwijl de rest er weinig last van had. Ed kampte bovendien nog steeds af en toe met startproblemen, die waarschijnlijk te wijten waren een aan versleten accu. Aangezien het morgen 1 mei zou zijn, een nationale feestdag in de meeste republieken, besloten Etienne en Ed de tocht van vandaag af te breken om samen de bandenboer te bezoeken. JP dacht dat het nog wel ging met zijn banden en hij besloot gewoon door te rijden.

Achteraf hoorden we nog een leuke anekdote. Na de succesvolle banden- en accuwissel wilde de GS van Ed weer niet starten. Ed besloot de accu uit te bouwen in de hoop dat hiermee het systeem zou resetten. Na een hoop werk en een nieuwe vruchteloze poging wees Etienne op het rode knopje op het stuur. Moest dat in deze stand naar rechts gedraaid zijn? Jawel, het was de dodemansknop die uit stond! Deze werd aangezet en de BMW startte (uiteraard) weer als een zonnetje…
Zelf had ik deze dag ook een momentje, maar dan net weer even anders. Zonder Ed en Etienne waren wij verder gegaan met de route. Op een gegeven moment was het etenstijd en keken we uit naar een geschikt restaurant. We reden ergens langs en besloten om te keren om te kijken of daar iets te eten viel. Martin heeft geen lange benen en het omkeren met zijn R1 gaat meestal niet zo vlot. Wat dat betreft was het wel fijn dat hij veel heeft kunnen oefenen in ' straatje keren' omdat hij zo vaak fout reed, maar dit terzijde. Dit keer had hij geluk, want er was een soort bushalte, waar we omheen konden rijden. Aan de andere kant stond een oud vrouwtje naast een auto en ik zag dat ze enorm schrok van Martin, die voorop reed. Opeens een paar van die woeste motorrijders in een dorp waar verder nooit iets gebeurt, dat is natuurlijk ook schrikken.
Meelevend als ik ben, dacht ik even een stukje naar links te sturen, van de bejaarde vrouw af. Met een zwierige zwaai stuurde ik dus die kant op. En toen gebeurde het. Voor ik het wist, draaide de hele wereld en boem, daar lag ik. Een vreemde ervaring, want ik had geen idee wat er opeens gebeurde. Later bleek dat er in het midden onder dat afdak een richel van een centimeter of vijftien was. Deze had dezelfde kleur als de andere ondergrond en omdat ik naar dat vrouwtje keek, had ik het over het hoofd gezien. De wielen waren achter die rand blijven steken en omdat ik al aardig schuin hing, was een val onvermijdelijk. Kneedown en elbowdown, maar anders dan ik me had voorgesteld.
De dodemansknop zit er niet voor niets op, want de motor bleef, met beide wielen in de lucht, gewoon draaien en zo kon ik hem toch nog uitzetten. Ik lag echter met mijn been onder de motor en die zat klem. Ik kon geen kant op. Martin had niets in de gaten en was allang weg en de rest ook. Daar lag ik dan… Als het oude vrouwtje niet haar man was gaan halen, had ik daar vandaag nog gelegen. Wonder boven wonder wist het stokoude echtpaar de boxer-twin op heur linkertiet te hijsen, waarmee ik werd bevrijd uit mijn benarde positie. Dank zij die uitstekende cilinder was mijn been niet verbrijzeld en stonden de motor en ikzelf al snel weer rechtop.
Lichamelijke schade was er dus niet, en ook de materiële schade was beperkt door een paar krasjes op het kleppendeksel. Er was uiteraard wel een deukje in mijn ego, wat logisch is als je net nog hulpeloos onder je motor lag en bent bevrijd door twee Duitse bejaarden. Graag had ik het beschamende voorval dan ook voor mezelf gehouden. De krassen konden er net zo goed op gekomen zijn door plat door de bocht te gaan. Maar helaas, nu ik ze niet meer nodig had, kwamen mijn maten natuurlijk opeens tevoorschijn. Om me uit te lachen…
Het restaurant bleek niets te zijn, dus we gingen verder. Om mijn ontmoeting bij de bushalte snel te vergeten, gaf ik flink gas. Joeri, die niets van het voorval had meegekregen, maande me te stoppen. Er kwamen flinke zwarte rookpluimen uit de uitlaten. Waarschijnlijk had de BMW half ondersteboven wat olie op verkeerde plekken gehad en nu wist iedereen het dus.. Want reken maar dat de rest het graag verder vertelde. Qua olieverbruik was de R1100S sowieso erg dorstig. Tijdens de hele Opkiktoer stookte ik zo'n twee liter op, maar dat schijnt volgens de kenners niet verontrustend te zijn voor een sportieve boxer. Verder is het oude beestje een fijne motor. Uiteraard merk je af en toe wel het gebrek aan vermogen (98 pk aan de krukas) en vooral het hoge gewicht van 229 kilo zonder vloeistoffen. Maar dat is leuk voor de berijders van supersports, die als ze er voor kunnen blijven de illusie hebben dat ze snel zijn.
JP waren we ergens onderweg (per ongeluk) kwijtgeraakt, dus op het laatst waren we nog maar met z'n vieren. De gekozen route was niet zo mooi als gisteren (veel verkeer rond de Bodensee), maar dat geeft waarschijnlijk ook wel aan dat je als Opkikker verwend raakt, met zo veel prachtige routes die je krijgt aangeboden. Het laatste stuk richting Frohnstetten voerde over een prachtige rustige weg met veel mooie bochten en deze maakte veel goed. Hier konden we ons even lekker uitleven.
Na afloop konden we zelfs buiten voor het hotel het eerste biertje consumeren, weliswaar met jas aan, maar toch. Zo zagen we hoe Ronald zijn span opkrikte om de ketting te smeren, waarna hij (waarschijnlijk om de olie gelijkmatig te verdelen) even een vette burn-out maakte voor hij de combinatie naar de garage reed. Leuk om te zien: Ronald met uitgestreken gezicht en al die lachende toeschouwers er omheen. Hier en daar werd zelfs geapplaudisseerd.

Dag 5
Na het ontbijt hebben we eerst de motoren even uit de garage gehaald, voor het hotel wilde ik nog even kijken hoe ver je een Goldwing plat kunt leggen, erg plat dus! (Achteruit rijden een drempeltje op is niet zo'n goede keuze)
Weer hartstikke lekker weer en voor het eerst geen regenkleding aangehad! Heerlijk gereden, lekker droge weg rijdt toch wel geweldig! Mooie rit naar het laatste hotel toe, midden in de stad.
De laatste kilometers samen met Menno en Jan gereden en dat ging erg lekker! Netjes konden we de motoren op de parkeerplaats naast het hotel zetten en we hadden een nette hotelkamer met een vreselijk fijne douche, ik heb er wel een kwartier onder gestaan!
Het eten was ge-wel-dig! Voor mij was het niet laat geworden, maar die vent van me heeft het licht uit gedaan!

Dag 5, woensdag, 1 mei 2013
Vandaag konden we de motoren weer opladen, omdat we naar het volgende hotel zouden rijden. Het bleef fris en bewolkt met kans op regen, dus ook nu werd er weer flink gediscussieerd over de beste route. Martin wilde erg graag de Schwarzwald Hochstrasse (B500) rijden en daar de route op aanpassen. Dan zouden we Frankrijk mijden. Maar de rest wilde gewoon de route van deze dag volgen. En zo geschiedde het ook.
Vooraf had ik eigenlijk gedacht dat we onderweg veel meer andere Opkikkers zouden tegenkomen. Dat was slechts sporadisch gebeurd. Maar dat kwam natuurlijk ook doordat we steeds alternatieve trajecten kozen. Vandaag nam vrijwel iedereen de voor deze dag aangeboden route. Het was nog steeds niet zo dat we constant anderen tegenkwamen, maar het gebeurde nu wel vaker. Grappig om te zien hoe iedereen ook een tikje fanatieker wordt als er een ander groepje in het vizier komt. Daar moeten we natuurlijk zo snel mogelijk voorbij. En dan meteen daarna even flink gassen.
Maar het eerste deel op deze woensdag was er geen sprake van hard rijden. Er hing een behoorlijk dikke mist. De druppels hechtten zich als een soort drab op het vizier en het zicht was bar slecht. Maar je moet toch door en uiteindelijk droogde ook vandaag de baan weer langzaam maar zeker op. Af en toe waren er nog wat vochtige stukken, vooral onder de bomen, maar het grootste deel van de tijd was de weg droog en kon het gas weer open. We hebben veel geluk gehad met het weer!
Onderweg kom je wel veel auto's tegen. Daar wil je zo snel mogelijk omheen en dat is altijd weer een vak apart. Het opmerkelijke was dat tijdens stops iedereen zijn voorganger bekritiseerde en vond dat de ander gevaarlijk inhaalde, terwijl tegelijkertijd iedereen van zichzelf vond dat hij bijzonder veilig en verantwoord voorbij de auto's ging. Ed merkte op dat het waarschijnlijk van een afstandje altijd gevaarlijker lijkt dan het is vanaf je eigen positie. En dat is ook zo.
Mijn vrouw zag achteraf een foto van bij het eten en riep: 'wat een oude mannen allemaal.' De gemiddelde leeftijd is inderdaad wat hoog, maar ik vond het geen bedaagde club. Ik merkte het ook aan het weggedrag. In het algemeen werd er wel snel, maar toch verantwoord gereden. Ik kon in elk geval duidelijk merken dat Opkikkers in het algemeen ervaren motorrijders zijn, die goed weten wat er wel en niet kan op de openbare weg.
Het rijden in een groepje is leuk. Ik merkte al snel dat het net zo was als vroeger, met anderen. Er zit stiekem toch een beetje een competitief element in. Daar wordt niet over gesproken, maar je ziet het bijvoorbeeld als iemand even gewaagd een auto inhaalt, vlak voor een overzichtelijk stuk, waardoor degenen die erachter rijden even moeten wachten voordat ze er ook voorbij kunnen. De eerste gaat dan volgas door, trekt uiteraard een gaatje en maakt dan later opmerkingen in de trant van: 'Ik moest wel even op jullie wachten op dat ene stuk.'
Of iemand zegt tijdens een stop dat het toch een beetje fris is (of wat dan ook) en de ander springt er meteen met een stalen gezicht op in: 'Oh, ik dacht al, waarom rijdt hij zo rustig vandaag.' Terwijl die persoon in werkelijkheid alle zeilen bij moest zetten om het bij te houden. Je had vroeger van het blad Kicxstart T-shirts met twee cartoonfiguurtjes waarvan de ene zei: 'Als ik wil, kan ik nog véél harder.' Die zouden wel toepasselijk zijn geweest in ons groepje. Het is allemaal heel vermakelijk en het verhoogt de pret alleen maar, vooral 's avonds bij het bier.
Een terugkerend thema van de Opkiktoer is het tanken. De KTM van Etienne had de kleinste tank. Zo rond de 120 kilometer moesten we uitkijken naar een benzinepomp. Ik vond dat wel prettig, want ook mijn S'je heeft maar een beperkte actieradius. Maar je zult altijd zien dat je eens een keer geen pomp tegenkomt. Etienne had daarvoor al zijn maatregelen genomen in de vorm van een kleine jerrycan op de bagagedrager. Deze had hij al een paar keer moeten aanspreken.
Inmiddels waren we aan het rijden en er kwam maar geen pomp in beeld, behalve die ene die niet in gebruik was. Etienne en Twan waren we al kwijtgeraakt. Ik reed ook al een tijdje met een brandend lampje op het dashboard, maar mijn voorgangers reden stug door. Op een gegeven moment stopte ik om op de GPS een tankstation te zoeken. Dan maar omrijden. Dat is nog altijd beter dan straks te moeten duwen. Ed zag het en keerde om. Joeri stopte ook. Martin was al doorgereden en JP waren we ook al weer kwijt. Ed beloofde dat er over 11 kilometer op de route een pomp was.
Met een slakkengangetje reden we verder. Wel lullig dat je dan weer voorbij wordt gestoven door collega-Opkikkers die je even eerder op haren en snaren hebt ingehaald, maar het is niet anders. We zagen Martin staan en gebaarden hem mee te komen (uiteraard besloot mr. Eigenwijs eerst zijn shaggie op te roken en daarna de andere kant op te rijden). Opgelucht haalden we de pomp en gooiden de tanks vol. Maar waar was de rest? Ed, Joeri en ik stonden daar. De andere vier waren in geen velden of wegen te bekennen. We besloten een halfuurtje te wachten. Net toen we wilden wegrijden, kwamen de anderen eraan.
Het was een mooie route door Frankrijk en Duitsland. Het laatste hotel, Zur Pfalz in Kandel, bleek het mooiste van de drie te zijn. Het weer was ook beter en we konden met alle Opkikkers buiten op het terras aan het bier. Ik maakte alsnog kennis met kamergenoot Jan de Vries. Dit bleek toch niet de wereldkampioen 50 cc van 1971 en 1973 te zijn, maar een vriendelijke KTM-piloot uit Enkhuizen.

Ook deze keer ging ik weer een stukje later naar bed dan mijn kamergenoot, maar wederom lang niet zo laat als de Brabanders uit ons groepje. JP, Etienne en Twan hebben volgens mij elke nacht het licht uitgedaan in de feestzaal. Daar kunnen wij van boven de grote rivieren toch niet aan tippen.

Dag 6
Goed geslapen, het matras was niet helemaal mijn ding, maar toch een goede nachtrust gehad. Bij het ontbijt werden we verrast door de eigenaar met een leuke attentie, iedere deelnemer kreeg een glas met opdruk van het hotel, we hebben ons netjes gedragen, hihihihi. Ronald heeft ons nog op het hart gedrukt om vooral wel de route te rijden, omdat deze prachtig zou zijn en hij heeft niet gelogen!!!
De terugrit was geweldig, met trots kunnen we melden dat onze eerste Opkiktoer een succes was en we alle kilometers en dagen hebben gereden. Zéker voor herhaling vatbaar! We waren rond 5 uur thuis en nadat we alles uitgepakt hadden, gegeten en gedoucht, lagen we om 9 uur al lekker op bed en ik denk nog geen 5 minuten later lagen we al in dromenland!
We hebben een prachtige (korte) vakantie gehad, voor ons het begin van een mooi motorjaar met meerdere meerdaagse motorritten, dan wel in een hotel of op de camping. Alle organisatoren bedankt voor deze prachtige week, voor ons weer eens wat anders, maar zeker niet eenmalig!
Sandra Boelen (& Peter)

Dag 6, donderdag, 2 mei 2013
De laatste dag van deze Opkiktoer was een bijzondere. Zo was het voor het eerst dat het buiten niet zwaar bewolkt en nevelig was bij het opstaan. Het was ook de eerste keer dat ons groepje al vóór negen uur 's ochtends onderweg was. Onderweg begon zelfs de zon te schijnen!
Ronald had in zijn toespraak al aanbevolen om toch vooral de route te gaan rijden. 'Het wordt een mooi, snel traject, met lange bochten.' En zo was het. Bij ons was er geen discussie over het wel of niet rijden van de route en ik hoop dat niemand de snelweg heeft gepakt, want het was echt een prachtige tocht over een paar van de mooiste wegen van Duitsland.
We konden de lunch gebruiken in Piesport aan de Moezel, buiten in de zon. Gisteren in Frankrijk aten we ook buiten, maar dat was nog redelijk frisjes. Nu was zeer aangenaam en tijd om de zonnebril te pakken. Had ik die toch niet voor niets meegenomen.

Onderweg hadden we bijna een herhaling van de benzineperikelen van gisteren, maar het kwam allemaal goed. De route was geweldig, tot vlak voor het eindpunt. Dan kom je in Aken en houdt het opeens abrupt op. Vanaf hier begint de drukte, die in Nederland nog erger wordt. Dan is het nog een lang, zeer lang stuk over de snelweg naar huis. Zoals ik al eerder zei, je raakt snel verwend door die prachtige routes en dan is de Nederlandse snelweg maar behelpen. Maar dat ben je al snel vergeten als je weer thuis bent. Wat blijft is de herinnering aan zes mooie dagen op de motor. Lekker sturen, goed gezelschap, prima eten, prachtige routes. Ik heb ervan genoten. Wat mij betreft volgend jaar weer!
Jeroen

Meerijden?

Ook in 2014 is er weer een Opkiktoer! Wil je dan meerijden, stuur dan een mailtje naar de Mogelijkmakers:

en we zetten je in ons adresbestand en sturen je begin december een uitnodiging.

De verslagen en de foto´s van de 2002 , 2003 , 2004 , 2005 , 2006 , 2007 , 2008 , 2009 , 2010 en 2011 en 2012 toer geven je een indruk hoe de toer elk jaar 'draait'!

Sandra's verslag	Jeroen's verslag
Vrijwillig voorgedragen…	Vooraf
Ik ben vrijwillig voorgedragen om het verslag te schrijven van onze eerste Opkiktoer, voor velen al een begrip, voor anderen een ver verlangen. Mijn naam is Sandra Boelen en heb samen met Peter dit jaar dus voor het eerst de Opkiktoer meegedaan. Wij hebben beide een Honda Goldwing 1800 en we rijden eigenlijk best wel veel kilometers, uitsluitend recreatief. Doordat onze eigen motorclub steeds kortere ritjes organiseert, zijn wij verder gaan kijken en kwamen we al een aantal jaar geleden bij Mozamo en de Zaanse Motorclub terecht, hier hebben we ook een aantal Supertoeren, Dolomietentoeren etc. gereden. Een paar jaar geleden werden wij benaderd door een paar (Opkiktoer) motorrijders of wij het leuk zouden vinden om de Opkiktoer mee te doen, dit vonden ze wel wat voor ons. Ten eerste, omdat wij niet rijden als standaard Goldwing rijders en ten tweede, omdat ik zelf een motor berijd en er maar weinig dames meedoen die zelf ook rijden. Eerlijk gezegd zag ik dat niet echt zitten, maar nadat een vriend van ons vorig jaar had meegedaan en ons zeer enthousiast vertelde dat het zéker iets voor ons zou zijn, hebben we eind vorig jaar toch ingeschreven en zodoende waren we er dit jaar bij!	Mijn oude FireBlade reed nog goed, maar heel eerlijk gezegd maakte ik in 2010 en 2011 maar weinig kilometers. Zo'n Blade zit alleen maar lekker als het hard gaat, en dat gaat bijna niet in de Randstad. Te veel verkeer, stoplichten, flitspalen en verkeersdrempels, vooral in de Randstad waar ik woon. Ik wilde iets anders en kwam uit op een BMW R1100S. Het motorrijden kreeg daardoor in 2012 een nieuwe impuls. Op Motormaf had ik al eens gelezen over de Opkiktoer. Misschien wel leuk om daar eens aan mee te doen? Zoals zo vaak, leek het bij een vaag plan te blijven, klaar om uitgesteld en vergeten te worden. Maar toen gebeurde er iets dat mij het laatste zetje gaf om me aan te melden. Ik kreeg bericht dat mijn vroegere motormaatje bij het off piste skiën onder een lawine was gekomen. Hij kwam er niet levend uit. Dit voorval bracht herinneringen terug aan alle motoravonturen die we vroeger hadden beleefd, vooral de reizen in de Alpen en de Dolomieten. Wat was dat al weer lang geleden! Nadat ik mijn vrouw had leren kennen was ik nog maar één keer met de motor in de bergen geweest. Daarna een paar jaar alleen een circuitfiets gehad. De herinnering aan de lol van vroeger en het besef van onze sterfelijkheid - de pret kan voorbij zijn voor je weet - deden mij besluiten om er werk van te maken en me aan te melden voor de Opkiktoer 2013. De winter was lang en koud. Maar toen was het opeens april 2013 en de hoogste tijd om de voorbereidingen voor de Opkiktoer te gaan treffen. Snel nieuwe banden geregeld, want dat stond uitdrukkelijk in de uitnodiging en ik wilde niet te eigenwijs zijn voor mijn eerste Opkiktoer. Verder een Garmin Zümo 350 LM navigatieding aangeschaft en geïnstalleerd. Er bleek een foutje te zitten in de MapUpdater, maar toen dat (na veel getob) was verholpen, bleek zelfs ik de routes te kunnen overzetten via Basecamp op het apparaat. De woensdag voor de toer had ik vrij en heb ik voor het eerst gereden met koffers, gevuld met soepblikken uit de voorraadkast voor het gewicht. Dat ging prima. Aan het einde van de middag ook nog maar even de motor gepoetst. Ik was er klaar voor. Na die warme woensdag waren de weersvoorspellingen helaas iets minder gunstig… De vrijdag voor vertrek was het koud en nat en het leek erop dat we de buien achterna zouden gaan. Op een gegeven moment was het vooruitzicht 21 mm regen en nul tot zes graden. Gelukkig had ik ook een nieuw regenpak gekocht, en een paar waterdichte handschoenen. Mijn laarzen prepareerde ik door pedaalemmerzakken om de binnenschoenen te doen. Helaas bleek dit wel nodig te zijn…
Dag 1 Lekker vroeg opgestaan, gisteren alles al ingepakt en we hebben er helemaal zin in!Eerst een flink stuk over de snelweg, onderweg file gehad en een aantal wegwerkzaamheden. In Nederland nog een waterig zonnetje, in Duitsland was het koud. Vlak voordat we aan de "toer" begonnen hebben we nog een laatste snelwegpomp gepakt en nog even wat warms gedronken, omdat we het eigenlijk best wel koud hadden. Hier kwamen we onze vrienden tegen, Wouter en Jolanda, zij rijden ook een Honda Goldwing en samen met hun waren we de enige Goldwings van het stel. Tot een uur of 12 was het droog, daarna wat druppeltjes regen, maar absoluut goed te doen zonder regenpak. Na het eten (rond 14.00 uur) hebben we toch onze regenpakken aangedaan,dat was gelijk een stuk warmer. De laatste paar uurtjes hebben we wel wat regen gehad, er lag redelijk wat water op de weg en ongeveer 6 kilometer voor het hotel kwamen we langs een stel op de motor, ze waren net onderuit gegaan. We hebben nog even gevraagd of het ging, de politie was er al en ze zeiden dat we door konden rijden en ze er snel aankwamen. Ze hadden gelukkig zelf niets ernstigs, later kwamen we erachter dat Carla toch een gekneusde rib had, dus eigenlijk best wel veel pijn had. Gelukkig hebben ze verder heel de toer nog meegedaan en kwamen we ze regelmatig onderweg en bij het avondeten tegen, zodat we gelijk contact hadden. Leuk als je ergens voor het eerst bent, dan leer je gelijk weer nieuwe mensen kennen en ook hoor je dan weer nieuwe verhalen en ervaringen! Rond half zes waren we bij het hotel, nadat we de motoren hadden geparkeerd, zijn we naar binnen gelopen en werden we voorgesteld aan Mogelijkmaker Ronald. Nadat we de sleutel hadden gekregen, zijn we lekker gaan douchen om daarna snel naar beneden te gaan en te kijken of onze vrienden al gearriveerd waren. Beneden aangekomen zagen we vele onbekenden, maar toch vonden we een paar bekende gezichten. Wat ik erg leuk vond is dat iedereen zich voorstelde, dit hadden we nog nooit meegemaakt. Het is natuurlijk zo dat wij in een groep "vaste" motorrijders komen en wij als buitenstaanders vallen dan natuurlijk erg op, het zal dan ook niet meehelpen dat we met een Goldwing binnenvallen in plaats van een zelfde soort motor die jullie allemaal rijden. (LOL) Al snel werden we bestempeld als die "bouwlampen", dat vonden we erg grappig, die hadden we dus nog nooit gehoord. Verbaasd waren we ook over het buffet! Wat een volledig menu, ook dit hadden we niet verwacht, maar desalniettemin was het erg welkom! Na een dag stevig doorrijden en flink je gedachten erbij houden is een stevige maaltijd alleen maar meer dan welkom. Iedereen viel gelijk aan, maar er was echt voldoende voor iedereen. Ronald heeft nog even een woordje gedaan, wij -als nieuwe deelnemers- moesten ook even gaan staan en er werd toen gevraagd om iemand die een verhaaltje wilde schrijven, Jan Daas riep gelijk Sandra (ik probeerde nog weg te kruipen, maar dat lukte niet zo goed) en zo ben ik vrijwillig voorgesteld om het verhaal te schrijven. Ik verontschuldig me alvast als het te langdradig gaat worden…… We hebben nog lang nagekletst en we hadden goed gezelschap aan tafel. Heel laat is het voor mij niet geworden om half twaalf ben ik naar bed gegaan, het bed was heerlijk. Een klein half uurtje later kwam Peter naar bed. 's Nachts was het warm/koud, maar door de enerverende dag hebben we goed kunnen slapen.	Dag 1, zaterdag, 27 april 2013 Om kwart over zeven ging de wekker en een uurtje later zat ik op de motor. Het was zwaar bewolkt, maar droog. In Weert trof ik 'mijn' groepje: Martin, Joeri (beiden op een Yamaha YZF-R1), Etienne (KTM 990 SMR) en Twan (Yamaha XT1200Z Super Ténéré). Kort daarna arriveerden Ed (BMW R1200GS) en JP (Aprilia Tuono Factory). De GS van Ed wilde na de laatste tankstop niet meer starten en JP was nog aan het herstellen van het aanduwen. Martin meette de accu door, maar deze leek nog goed te zijn. Gelukkig sloeg de GS deze keer gewoon aan en we waren onderweg. Ed had een alternatieve route gemaakt, waarmee we de eerste buien hoopten te ontwijken. Dichterbij de bestemming zou regen onvermijdelijk zijn, maar dat stuk konden we over de Autobahn doen. We gingen in elk geval weg zonder de regenpak aan te trekken, en het plan leek wonderwel te lukken, want het bleef lang droog. We hadden een mooie route door de Ardennen, langs het Moezelgebied en verder naar het oosten. Vlak voor de snelweg werd de lucht wel erg dreigend en trokken we de regenpakken aan. De laatste 150 kilometer reden we door de nattigheid over de Autobahn. Zo kwamen we zo ongeveer als laatsten aan bij hotel Zur Mühle in Bad Brückenau. Bij het inchecken werden we al begroet door Mogelijkmaker Ronald, die meteen in de gaten dat er een debutant bij was (ik dus). Ook Mogelijkmaker Martin kwam zich voorstellen. Erik (die kende ik al) kwam even later zelfs een biertje brengen, dus ik kan wel zeggen dat ik me meteen thuis voelde. Bijzonder attent en tekenend voor de vriendelijke organisatie. Het eten was uitstekend. Na de openingstoespraak van Ronald en het uitdelen van de T-shirts gingen de biertjes er goed in. Toen ik uiteindelijk naar mijn kamer ging, lag mijn kamergenoot Mits al op een oor. Ik hoop dat ik hem niet te veel overlast heb bezorgd, want na al dat bier is de motoriek soms iets minder vloeiend. Zodra ik het kussen raakte, sliep ik.
Dag 2 Om 7 uur de wekker gezet, maar de kerkklokken waren net iets eerder. Heerlijk de vogeltjes fluiten en waarachtig heb ik een zonnetje bij het ontbijt gezien! Zou het dan toch een mooie dag worden? Goed verzorgd ontbijt! Vandaag gaan we naar een hotel waar we de volgende 3 nachten verblijven, heerlijk, we keken al uit om lekker zonder bepakking te rijden, niet dat het voor ons veel uitmaakt…alles zit bij ons in de koffers, dus gelukkig niets bovenop de motor. Mooie route, goed te rijden en omdat wij (achteraf) als één van de eerste zijn vertrokken waren we als eerste bij het volgende hotel en hebben we onderweg weinig mensen gezien. Jammer, dit zijn we ook niet gewend, meestal halen we heel wat Goldwingrijders in, LOL, maar in dit gezelschap zal dat niet zo snel gebeuren. Nu zijn wij één van de langzamere deelnemers, dit komt helaas ook door het grote gewicht van de motoren, 400 kilo optrekken en afremmen, vergt veel van de motor en ook door het gewicht trekt de motor ook langzamer op dan de motoren waarmee normaal deze rit gereden wordt, maar we doen ons best! Ik heb in ieder geval heerlijk gereden de laatste dagen, ondanks de regen en de kou! Nadat we een kamer hadden uitgezocht en lekker hadden gedoucht, kwamen de overige deelnemers langzaam binnendruppelen. We zijn gaan zitten in de super grote eetzaal en langzaam sloten steeds meer motorrijders aan ons tafeltje aan en hebben we gezellig zitten kletsen. Bij het eten was ikzelf heel erg gecharmeerd van het saladebuffet, ik ben daar he-le-maal weg van en zou het liefst alleen maar salade eten, maar de rest zag er ook zo super lekker uit, dus ook maar geproefd (Ach ja! Ben toch niet aan het lijnen deze dagen, hihihihi). Rond een uur of elf ben ik naar bed gegaan, ik heb goed geslapen, alleen hadden we het allebei zo warm, toch maar even het raam verder opengezet!	Dag 2, zondag, 28 april 2013 We zouden om acht uur ontbijten en om negen uur gaan rijden. Uiteraard was ik veel te vroeg wakker. Ik had preventief oordoppen ingedaan tegen mogelijk gesnurk, maar mijn kamergenoot was muisstil. Zelf had ik om onbekende redenen de kraan laten lopen na een nachtelijke plaspauze. Ik hoorde het geluid wel, maar dacht dat het de beek naast het hotel was… Al met al hoop ik dat ik mijn kamergenoot niet te veel overlast heb bezorgd. Na een heerlijk ontbijt gingen we de motoren opladen. Het was droog! Een mooi gezicht, zo'n parkeerplaats vol met motoren. Een voor een ging men op pad. Sommigen gingen eerst nog tanken en reden daarna voorbij over de iets hoger gelegen weg. Overal het geronk van motorfietsen. Ik had er zin in! Degenen van ons groepje die klaar waren, reden de motor vast richting de uitgang om daar te wachten. En te wachten. De klok tikte door… Het begon aardig leeg te raken op de parkeerplaats. Martin had intussen drie shaggies opgerookt en begon nu uit verveling met 5 kilometer per uur rondjes te rijden om het plantsoentje in het midden van de parkeerplaats. Iedereen stond startklaar, met helm op en handschoenen aan. Op één na… De Aprilia van JP stond als enige nog steeds op dezelfde plek als waar deze de avond ervoor was neergezet. JP had zijn bagage verdeeld over twee zijtassen en een middentas, met bij elkaar tientallen vakjes met ritsen en drukknopjes. Onverstoorbaar was hij bezig om al zijn spullen in een van de vakjes te proppen. Af en toe stopte hij even en nam JP enige afstand van zijn werk, als een schilder of beeldhouwer. Ik zag hem even peinzen voor hij de spullen weer uitpakte en ze in andere vakjes deed. Wat eerst links zat, ging nu rechts, en wat rechts zat kreeg een plaatsje in het midden. Hij nam er de tijd voor. Vol bewondering keken wij toe hoe JP op deze wijze de optimale gewichtsverdeling voor zijn Tuono wist te bereiken. Het was duidelijk een secuur werkje, vergelijkbaar met het uitlijnen van een stel wielen. Een stukje vakmanschap. De tijd verstreek. Langzaam maar zeker werd de berg losse spullen rond de motor kleiner. Toen alles eenmaal een plaatsje had gekregen, moest het geheel nog stevig vast worden gesjord met diverse spanbanden en riempjes. Daarna was er nog een on-board camera die in positie moest worden gebracht en van batterijen voorzien. Ook de navigatie vroeg de nodige aandacht… affijn, tegen koffietijd was ook JP klaar en konden we op pad. Op naar Frohnstetten! Van tevoren leek zeven man een grote groep, maar het ging eigenlijk zonder problemen. Martin ging meestal voorop met zijn R1, gevolgd door Joeri met hetzelfde type motor. Maar vooral na een stukje lekker sturen miste Martin (zonder leesbril) wel eens een afslag. Dan was het Ed, daar achter op zijn GS1200, die dit als eerste doorhad. In het begin zwaaide hij alleen, maar reed hij toch achter Martin en Joeri aan. Maar al snel dacht Ed: 'ik heb geen zin om te keren' en nam hij de correcte afslag, met de rest achter hem aan. Ik vond het een grappig gezicht: Martin en Joeri naar rechts en de hele meute naar links. Dus Martin of Ed reden voorop in de groep. Een andere vaste waarde was Twan, die bijna altijd de rij sloot op zijn Yamaha XT1200 Z Super Ténéré. Met zijn gele koplampen was hij van grote afstanden goed te onderscheiden. De Ténéré is geen supersport en weegt afgetankt meer dan 260 kg, maar al snel werd mij duidelijk dat niemand zich zorgen hoefde te maken over Twan. Ondanks het feit dat je als laatste soms behoorlijk wat meters moet goedmaken, bijvoorbeeld als je net even niet langs een vrachtwagen komt, en de rest wel, raakte hij nooit ver achterop. Hoe hard het ook ging, gedurende de hele week zag ik telkens al snel weer die dubbele gele koplampen in mijn spiegels. In het begin vroeg ik me nog af waarom Twan zo snel was. Maar geleidelijk kwam ik erachter. Zoals Obelix als kind in de pan met toverdrank is gevallen, zo heeft ook Twan een tovermiddel. Bij elke tankstop werkt hij een Magnum-ijsje naar binnen en ik vermoed dat dit voor hem werkt als een soort doping. Ergens voor in het midden van de groep reed Etienne op zijn KTM 990 SMR. Vorig jaar had hij halverwege zijn achterband moeten wisselen, maar deze keer was het rubber verser dan vers en ondanks het stevige tempo was Etienne er op deze zondag nog vast van overtuigd dat hij het deze keer wel tot donderdag zou uitzingen met zijn nieuwe banden… Ook ergens in het midden was JP aan het vegen met zijn Aprilia Tuono Factory. JP was tevens de cameraman, met een GoPro aan zijn helm of voor op de borst. Het leverde prachtige filmpjes op. JP reed óf behoorlijk snel, óf een beetje behoudend. Later legde JP uit dat dit laatste was 'om de bandenslijtage te beperken'. Zelf reed ik ook ergens achter het midden van de groep op mijn BMW R1100S. De motor is gebouwd in het jaar 2000 en dus inmiddels dertien jaar oud, maar die Duitse boxers doen het gewoon nog prima. Dit bewees ook Ed op zijn GS1200, die makkelijk met de snelsten mee kan komen. Een goede stuurman kan verbazingwekkend hard met zo'n gevaarte, dat werd me snel duidelijk. Onderweg kwamen we bijvoorbeeld Maurice en Jetty tegen (als ik het goed heb opgezocht in de lijst), die samen op zo'n GS gruwelijk snel gingen. De vaste deelnemers weten dit al, maar ik deed voor het eerst mee en stond er toch even van te kijken. Het was zondag en de wegen waren relatief rustig. Wel waren er veel omleidingen, maar meestal reden we heel eigenwijs gewoon om de afzetting heen. Met de motor kon je er bijna altijd wel door, al was het nieuwe asfalt soms verraderlijk glad. Toen we door de berm om een geparkeerde bulldozer heen moesten, raakte ik deze wel even met de zijkoffer. Een nuttig seintje, want ik rij normaal nooit met koffers en het is goed om in het achterhoofd te houden dat je veel breder bent dan normaal. Twan, die achter me reed, vertelde me dat ik soms met die koffers soms akelig dicht langs tegemoetkomende auto's kwam, dus ik prentte mezelf in om daar meer rekening mee te houden. We konden dus lekker doorrijden. Zo kwamen we die middag mooi op tijd aan bij Hotel Rössle in Frohnstetten.