Opkiktoer 2011

De toer is al weer een tijdje voorbij!
Eindelijk (jawel!) staan de verslagen en de foto's online! De tijd (en zin) ontbrak om de site bij te werken. Je bent er zomaar weer een paar uur zoet mee
Terugdenkend aan de toer komt direct dag 5 boven, wat was het koud die ochtend! De andere dagen waren goed tot een enkele regendag.

De foto's hebben we ook al een tijdje binnen, je vindt ze hier:

Ook elders op het wereldwijde web zijn reacties op de Opkiktoer te vinden:
- www.motormaf.nl
- www.Lifeisjoy.nl

Maar liefst 4 deelnemers hebben aan onze oproep gehoor gegeven om een verslag in te leveren. Uiteraard heeft Hans weer een prachtig verslag gemaakt voor MC De Fendert (die hier ook gewoon te lezen is). Ook Joop heeft weer wat leuks gemaakt. Aparte verslagen hebben we ook: Rob is creatief geweest met knip-en-plak-werk en Leo kan goed rijmen. Hieronder zie je de verschillende interpretaties van 6 dagen toeren. Heren, bedankt!

Rob's Opkiktoer 2011 in vogelvlucht

Leo rijmt er op los

Opkiktoer wat is dat nu in godsnaam voor een tocht?
Blijkt zelfs dat niet zomaar iedereen mee mocht.
Duitsland Duitsland dat is het beloofde land.
Zelfs de bewoners hebben alles goed in de hand.
Veel mooie wegen hebben ze voor ons uitgezocht.

10 jaren zijn er nu al voorbij gegaan.
De Afkiktoer is nu van de baan.
De Mogelijkmakers doen hun uiterste best.
Zelfs voor de gevorderde is het telkens weer een test.
500km op een dag is niet zomaar gedaan.

Hotels zoeken voor een hele grote groep.
Krijgen die drie toch weer de juiste onder de loep.
Schnitzels is het hoofdgerecht op de kaart.
's Middags, 's avonds en tussendoor een stuk Schwartzwalder taart.
En bij aankomst een TUSSENBIERTJE met veel geroep.

Banden zijn er veel versleten met z'n allen.
We hebben ook altijd flink kunnen KNALLEN.
Zelfs met de pont over de rivier.
Vooraf al betaald gaf ons veel plezier.
Het zijn geen ritten voor mensen zonder ballen.

Vuurspuwers, zendamateurs, boswachters vanalles ging er mee.
Zelfs tegen BMW-rijders zeggen ze geen nee.
Ook het Triumph-gehalte is flink gestegen.
Van een zijspan wordt niemand meer verlegen.
In de jaren gingen ze ook met heel wat dames in zee.

T-shirt's, stickers en zelfs een Kawagroene jas.
Dat komt de Opkikkers wel erg goed van pas.
De site, de route's, een mooie CD.
En zelfs de Opkiktoer-banner ging weer mee.
Ook de verjaardagsslingers kwamen wel eens uit de tas.

Ik denk dat we met z'n allen erg tevreden zijn.
De drie boy's regelen het altijd perfect en dat is fijn.
We hopen dat dit nog lang kan duren.
Zodat we samen nog veel kunnen sturen.
OPKIKTOER als die ooit verdwijnt, doet dat bij veel mensen pijn.

Joop maakt er een verhaal van

Om 5:45 gaat de wekker en beginnen we aan de Opkiktoer 2011. Samen met mijn maatje en neef Martijn, knallen we eerst een stuk over de snelweg waarna we net na de Eifel beginnen met het echte stuurwerk.

Na een half uurtje heerlijk sturen worden we opgeschrikt door twee motoren die net voor ons zijn gecrasht. Een Honda Blackbird is een grote vuurbal en de meerijdende Aprilia Tuono Factory ligt in duizend stukken. Het letsel bij de berijders (twee ervaren opkikkers) lijkt gelukkig mee te vallen, dus zorgen we er eerst voor dat opkomend verkeer voor de bocht wordt gewaarschuwd en even snelheid mindert. Na een half uurtje wachten arriveert de politie, twee brandweerwagens en een ambulance en proberen wij weer een rij-ritme te vinden in de bochten. Na een half uurtje knoeien besluiten we toch maar een bakje koffie te doen waarna we toch weer lekker sturen.

In de omgeving van de Schwarzwaldhochstrasse sluiten we aan bij een grotere groep opkikkers en genieten van de snelle bochten en het strakke asfalt. Eenmaal aangekomen bij het hotel is het een feest van herkenning en wordt er 's avonds gezellig wat bijgepraat.

De tweede dag zal ons naar de grens bij Tsjechië brengen en het begint al direct mooi met schitterende bochtencombinaties. Helaas kom ik na een half uurtje op hoge snelheid een vogel tegen die de snelheid van een motor niet kent. We plukken de veren en ingewanden uit de motor en vegen het bloed van mijn vizier. Even later drinken we koffie bij de eerste koffiestop, samen met ons zijspanduo Ronald en Janna. We horen van twee andere opkikkers dat er een ernstig ongeluk heeft plaats gevonden net na het hotel. Het is nog onduidelijk wie of wat, maar het zag er in ieder geval erg akelig uit. Later op de dag horen we dat een auto uit de bocht is gevlogen en opkikker Ingrid vol in de flank heeft geramd. De schrik zit er vandaag goed in, maar gelukkig horen we 's avonds dat het "beperkt" blijft tot een gebroken schaambeen en heel veel kneuzingen. Als alles goed gaat zal Ingrid over een paar dagen uit het ziekenhuis mogen, maar zal deze opkiktoer nog maanden lichamelijk voelen. (Sterkte!)

De derde dag sluiten we aan bij de A-groep van Martin, Ed, Gerard, Eelco, Peter en Jan. Deze dag worden alle registers opengetrokken en maak ik voor het eerst een circuittraining mee van 8 volle uren: Schitterend! De S1000RR van Ed imponeert iedereen en lijkt vast gelijmd te zijn aan de scherp sturende Daytona van Martin. Gerard zorgt voor het echte ragwerk en wordt strak gevolgd door Eelco en Martijn die constant vonken op het asfalt proberen te trekken. Peter toont mij met constante kneedowns de ideale circuitlijnen op straat en Jan rijd fluitend elk gaatje dicht met zijn VFR750. Moe maar uiterst voldaan genieten we nog van de avond en nemen elk bochtje nog eens minuscuul door.

De eerste dag dat we niet opstaan met een blauwe lucht maar met volop regen. Na een lang ontbijt besluiten we om toch de route te gaan rijden, maar gaan eerst naar een BMW dealer 70 km verderop. De rit binnendoor begint met dichte mist, maar na ongeveer 30 km klaart het op en rijden we via mooie stuurwegen naar de dealer in Regensburg. Rond 11:00 zitten we weer op de geplande route. Vanwege het steeds slechtere weer besluiten we om de route tegen de richting in te rijden, waardoor we rond 12:00 in de buurt van het hotel zijn. De regen is inmiddels veranderd in lichte natte sneeuw en we besluiten om de rest van de route maar over te slaan. Bij het hotel blijken we niet de enigste te zijn die de motor vandaag wat rust geeft. Dankzij het tophotel vervelen we ons geen moment en gaan na de lunch lekker zwemmen en genieten van de aanwezige sauna's en een lekker middagdutje.

Deze vijfde dag gaan we alweer een stukje richting huis. De dag begint met lichte vorst maar wordt al snel opgewarmd met een heerlijk zonnetje. Samen met de groep van de derde dag rijden we langs de Tsjechische grens en een gedeelte door Oost-Duitsland. Strak asfalt gecombineerd met redelijk veel strassen-schade zorgen voor een gevarieerde rit. Ook de omgeving is erg gevarieerd met geweldige natuur en oude vakwerkhuizen en kleine dorpjes. Iedereen heeft inmiddels lekker zijn draai gevonden en we spelen met snelle en rustige stukken in het parcours. Bij de lunch meld Gerard dat zijn 4e en 5e versnelling niet echt lekker klinken en dat hij ervoor kiest om vandaag alvast via de snelweg naar huis te rijden. Een paar uurtjes later staan we bij ons laatste hotel en kletsen de laatste avond nog wat gezellig na met een drankje en uitzicht op het parkeerterrein vol met motoren.

Nadat we van iedereen zoveel mogelijk afscheid hebben genomen rijden we vandaag onze laatste etappe van ongeveer 500 km. Wederom volop variatie met net even voor de lunch nog een erg mooie weg vol met snelle overzichtelijk topspeed bochten. Een schitterende afsluiting van 6 heerlijke motor dagen. Op de snelweg naar huis zien we tot onze schrik nog een politiewagen met een opkikker op de vluchtstrook. Als we stoppen blijkt dat een automobilist in de file de motor niet had gezien en ze elkaar hebben aangetikt. Gevolg een afgebroken steppie en een zere schouder. Net zoals op onze eerste dag rijden we ook deze laatste dag pas weg, zodra de ambulance weer aanwezig is.

Opkiktoer 2011: 6 dagen, 3000 km bochten en 70 motorrijders. Een uniek evenement: TOP!
Filmpjes van de toer staan op onze eigen website: www.Lifeisjoy.nl

MC De Fendert heeft een geweldige verslaggever, Hans vertelt!

Dit jaar begonnen de gesprekken over de toer al heel vroeg. Natuurlijk ook omdat de groep groter was geworden. Naast Cees en Leon de Haan, Ybo en Bert (de neefjes Volbeda van Hans) hun vriend Tim, Bas Speksnijder, de MC De Ferdert "veteranen" Jan, Anton, Ad, Guus en Hans en voor de eerste keer Misja en Volcmar.

Omdat het een 10 jarig jubileum zou worden kwam Hans met het idee om in plaats elk jaar een T-shirt te ontvangen nu eens de mogelijkmakers een sweater te geven. Bij LDJ-design in Strijen werden er snel een paar bedrukt.

Er werden diverse (tekst) voorstellen gedaan. Sommige sloegen werkelijk nergens op . (meangreen) Jantje koos een toepasselijk t/shirt voor zich-zelf over "Moerdijk"

Er werd wat afgebeld met "heb er zin an", "kun jij nog 3 sweaters voor de mogelijkmakers kwijt" maar natuurlijk ook de meer technische onderwerpen als "neem jij net als Cees ook extra koppelingsplaten mee", "ik gooi er mooi voor een D211 op" tot "neem geen afscheid op zijn hondjes want dan verzuren je benen bij de eerste bochten"

Vanaf het begin was het duidelijk dat er diverse maatjes waren die op vrijdag al wilde gaan rijden. Alleen de tijdstippen van vertrek liepen ver uitéén. Guus en ik hadden de hele vrijdag al vrijgehouden en zouden al om 10.00 uur vertrekken en slapen in Sennheim.

De rest verzamelt vroeg in de middag en Ybo, Bert en Tim zouden nog later vertrekken. Jan had een gasthaus in Ulmen (of iets dergelijks) gevonden. Ybo meldt dat hij zijn oude pak aan moet omdat zijn normale leren pak door Ger te heet was gewassen en gekrompen.

Vrijdag 29 april

Om 09.30 stopt Guus bij me thuis. Ik spray de ketting nog een keertje en om 10 uur vertrekken we met prachtig weer en gaan met gemiddeld 150 richting Luik. Alleen hier even nat wegdek. Bij de tankstop in Eyenatten maken we een potje. Tot mijn stomme verbazing zie ik een vette streep kettingvet op mijn Sportsmart. Guus geeft bijdehand aan dat daar cursussen voor zijn. Ik zeg "kijk eens naar die benzinepomp. Die Blade is net zo zuinig als die GS maar rijd wel twee keer zo hard". Puffff…zo, steek die maar in je zak. Toch ????????

We rijden her en der wat door de Eifel en nemen dan de 258. Ik betrap mezelf erop dat ik ondertussen alle bochten op de 258 wel ken. En wat een mooie lange doorlopers er tussen zitten. We maken twee stops en draaien eind van de middag de binnenplaats van Ferien-pension Elvira op. De eigenaresse ziet ons wel zitten maar is jaar of 20 te oud. Ze probeert het nog een keer subtiel door haar pension als onderdeel van een wilde avond mee te verkopen, maar we blijven echte kerels. Nee is nee.

Om 18.00 sms'je van Jan dat ze de berg van Cochem gaan doen. Wij hebben al gedoucht en eindigen bij een heerlijke weinstube, waar half lokaal Senheim eet. Yb meldt dat ze ook gearriveerd zijn en nog even een biertje gaan pakken. Ook mijn slapie Cees belt en we spreken met de jongens af dat we elkaar de volgende dag treffen op de route bij Kappel.

We hadden om 24.00 uur bij de overgang naar Koninginnedag het Wilhelmus willen zingen maar redden het net niet. Guus snurkt en ik stop twee oordoppen in die fokken van me en haal uitgeslapen de volgende ochtend.

Zaterdag 30 april

Omdat de jongens een half uurtje achter ons zitten ontbijten we op ons gemak. Daarna schieten we gelijk in Senheim zelf de L98 en L 202 op. Heerlijke weggetjes. Als we de 421 opdraaien en in Kappel op de rest wachten zijn we al wat rubber kwijt.

Duurt maar even of daar komt de hele groep al aan. Cees voorop. We vinden een plekje in de groep en met zijn 13'n gaat het over de 421 verder. Via prachtige wegen komen we in de buurt van Kaiserslautern op de 48 terecht met een waanzinnig mooi stuk naar Johanniskreuz. De betere stuurwegen zijn wegen die op zon - en feestdagen volledig worden gesloten voor motoren en delen van de 48 bij Johanniskreuz in het Pfälzerwald horen daarbij. Het gaat waanzinnig mooi maar tegelijk ook serieus hard en af en toe moet de achterrem het spul netjes op de eigen weghelft houden.

Ergens staat ineens een brandweerman aan de kant van de weg het verkeer te regelen. Functieverbreding door economische crisis denk ik even, maar om de bocht staan en liggen diverse motoren waarvan één volledig uitgebrand. De Nederlandse kentekens ontgaan ons niet maar we zien niemand meer. Filosoferen heeft geen zin dus rijden we door. Sommigen gaan gelijk weer vol op gas. De bandjes zouden koud kunnen worden. Anderen rijden even met een onbestendig gevoel.

Inmiddels hebben we een nieuwe pot gevormd met Cees als penningmeester. Dat wordt met dertien man al een hele boekhouding. Ieder € 100,-- erin. Dat is € 1.300,-- maar die blijkt de dag erop al weer op te zijn. Alleen vandaag jagen we er al voor € 810,-- benzine door.

Niet lang erna steken we de grens van Frankrijk naar Duitsland weer over en rijden op (jawel weer zo'n klassieker :) de B500. Nu heb ik de B500 of Schwarzwaldhochstrasse al vele malen gereden en verheug me er echt op. Snel stuk, mooi asfalt met meerdere 200 plus-bochten en niet zoals de laatste keer in de regen maar droog. Maar op een lege maag knallen is niet goed en we besluiten eerst even te eten bij hetzelfde restaurantje waar we met De Fendert in een Pinksterweekend hebben gegeten. We zoeken alle dertien wat uit. "Haben sie für mich ein gemischter Salatteller" - "nein aber brat-wurst". "Ich möchte gerne ein strammermax" - "das gibt es leider nicht. Aber bratwurst". "Für mich gerne die tomatensuppe" - "Leider, leider ….. aber bratwurst vielleicht".
We bestellen 13 x (lees dertienmaal) bratwurst mit pommes. De BBQ wordt aangeslingerd en steeds per twee porties wordt uitgeserveerd. We kunnen er wel om lachen.….. behalve Ybo, Bert, Misja, Volcmar, Jan, Ad, Guus, Cees, Leon, Bas, Hans en Tim. Alleen Anton niet. Die krijgt het niet eens mee. Sinds zijn scheiding heeft 'ie een nieuwe hobby. Daten met 7 vrouwen tegelijk.

Eén van de twee karakteristieke houdingen van Anton in deze Opkiktoer. Met een vastgegroeid mobieltje in de hand. De andere is slapen en nog eens slapen. Niets horen totdat het over vrouwen gaat en dan met de ogen nog dicht gelijk meepraten.

Maar diezelfde middag rijden we toch de B500 verder op. Ik vraag Cees nog even hoeveel kilometer rechtdoor (ik zou Nederland nog niet hebben teruggevonden zo ver van huis) en krijg iets van 35 kilometer of zo te horen. Ik bedenk me geen moment, ga over een paar jongens heen en blaas die zwarte bosstraat verder op. Niemand die volgt en na een tijd blijf ik bij splitsing wachten. Adrenaline zakt en de helm gaat af en ik wacht…….en wacht. Dat duurt lang. Even denk ik eraan me om te kleden in burger. Stoere actie natuurlijk maar tegelijk weet ik zeker (ken die humor van De Fendert) dat ze gewoon doorrijden en dan sta ik daar in een vreemd land (weer die verlatingsangst hé). En net tegen de tijd dat ik me echt zorgen ga maken komt de club eraan. Ik betaal de prijs voor de B500 om als eerste te moeten wijzen dat ik op reserve ga.

En na nog een 150 kilometer komen we aan bij Hotel Rössle in Frohnstetten. De fietsen kunnen we gelukkig elders binnen zetten. Het is meiboomfeest en zou baldadigheid kunnen geven met 70 motoren in de buitenlucht. Niet alle motoren zijn meer aanwezig. Blijkt dat de uitgebrande motor welke we zagen inder-daad bij "de Opkik" hoorde. Blijkt van Ron te zijn die een motor niet meer kon ontwijken die zichzelf verremde. Tank opengespleten en uitgefikt. Er blijkt nog een jongen te zijn geweest die een bocht heeft gemist maar die was op een aanhanger al weer terug naar Nederland.

Zoals gebruikelijk biertje in het harnas en dom lullen. Over Ron die zelfs geen sokken meer heeft, Anton die de multistrada geweldig vindt, wie bij wie slaapt etc etc. Omdat er te weinig kamers zijn slapen een aantal jongens bij de motoren. Hier gaan later de verhalen uiteen van een stapelbedje tot complete bruidsuites. Geen touw aan vast te knopen.
Bij het avondeten praat Ronald de boel zoals gebruikelijk aan elkaar. Het enige dat ik onthoud is dat we morgen beginnen met 150 kilometer "circuit"asfalt.

Ik loop met Cees de zaal in en praat wat onsamenhangend over een 10-jarig jubileum. Dat Cees in 2005 Jan en mij uitgenodigd heeft mee te gaan en we inmiddels gegroeid zijn tot 13 man. Bottom line is dat we de mogelijkmakers dankbaar zijn voor het al 10 jaar vinden van geschikte wegen en geschikte locaties. We delen namens ploeg de Haan een sweater uit met de tekst "geschikt" en op de achterzijde "10 jaar opkikken. Bedankt ploeg De Haan" Guus blij dat morgen de sweaters niet meer ingepakt hoeven te worden op de motor.

Mogelijkmaker Erik doet nog één keer voor hoe de schnitzel traditioneel Duits gegeten dient te worden.

Zelf krijgen we van de mogelijkmakers een cadeau dat we niet eerder uit mogen pakken dan nadat iederéén het heeft ontvangen. Er blijkt een waanzinnig mooi geel regenjack in te zitten met opkik-logo en 10 jaar symbool. De eetzaal verandert al snel in een doos kwakende kuikens die bier drinken.

Ook Cees krijgt, samen met twee maatjes, een apart T-shirt van de mogelijkmakers. Omdat zij als enigen alle tochten hebben meegereden over de laatste tien jaar. Op de achterzijde hebben ze voor ieder individueel wat dingen opgeschreven (gedrukt) die bij de man horen. Zo staat er bij Cees o.a. de vogel op die hij in zijn koplamp kreeg. Ik voel erkenning als ik op zijn rug lees dat bekend is dat hij alle nachten heeft gesnurkt.

Verder spreken we af dat dertien (13) een ongeluksgetal is en dat we vanaf nu spreken van 12 motoren en een BMW. Dat de mutatie boven nog niet was verwerkt zou de volgende dag blijken.
Ik slaap met Cees en Leon de Haan op één kamer en ik kan jullie garanderen dat je beter door twee motoren gesandwiched kan worden dan door twee snurkende Haantjes gesloopt. Aan het gedrag heb ik wel eens getwijfeld of die De Hanen wel van dezelfde vader zijn maar bij het snurken merk je gelijk dat er dezelfde genen in zitten. Even luid en even irritant. Even heb ik geprobeerd ze om te rollen maar was je met de tweede bezig dan begon de eerste al weer te snurken. Echt doodmaken is geen optie (gelukkig ben ik een rationeel mens) dus maar weer doppen in en droom iets over kip van 2 meter in het leer die hanen achterna rent met een met weerhaken.

Zondag 1 mei

De wekker loopt om 07.00 uur af en na het douchen zoeken we de rest van de ploeg op. Hoe we het voor elkaar krijgen weet ik niet maar we gaan weer als laatste rijden. Ik roep nog "opletten jongens derde dag" zoals de derde dag bij skieën gevaarlijk is und es geht's los.

Nog voordat de band-jes warm zijn gereden wordt in deze bocht Ingrid van haar fiets gereden door een auto die de bocht niet kan halen. Komt op de verkeerde helft en schept vrijwel frontaal de opkikvrouw van één v.d. mogelijk-makers die geen enkele kans heeft om uit te wijken. Als wij eraan komen staan de maatjes aan te geven dat we moeten doorrijden. Stoppen zou alleen maar meer gevaar opleveren. Van de andere kant komen al twee ambulances. Ook hier is denk ik sprake van concurrentie want één van de ambulances rijd zo hard dat 'ie met gillende banden door de bocht komt.

De lol is er af maar na een tijdje gaat het gas er weer op. Net als de dag ervoor weet je niets en was het met name materiële schade. En ermee in je kop blijven zitten is veel gevaarlijker.
Vooraf had ik vaak nagedacht over hoe het zou gaan met zo'n grote groep. Maar dat gaat wonderwel. De groep splits zich en splits zich niet. Onder het rijden ontstaan weliswaar kleine verschillen in snelle rijders, maar als we bij een splitsing stoppen sluit vrijwel direct iedereen weer aan. Alleen bij langere snelle stukken en strassenschäden blijkt opkik ervaring (laat maar springen en dansen) wat grotere gaten te slaan. De eerste plek is voor voorrijder Cees of (later wat meer) Jan. Dat was toen het beste van Cees zijn band af was. De beste plek is voor mij binnen de eerste 3 a 4 plekken achter de voorrijder. Daar is het lekker "treintje rijden". Ook Jan, Misja, Volcmar, Leon en Ybo zitten daar graag. Maar we gunnen het anderen ook en laten ons regelmatig wat zakken in het peloton. Helemaal achterin is ook niets mis want daar moet zeker zo hard worden gereden. Maar i.v.m. de bochtensnelheid krijgen die jongens toch steeds na een tijdje die mannen weer over zich heen. Zo rijd iedereen zijn sterren van de hemel en worden de 500 kilometer naar het ons bekende Gasthaus "Zum Brau"in Kollnburg snel gemaakt.

Die snelheid wordt gehaald door verbeterde pitsstops dit jaar. We verdelen ons over twee benzinepompen waar één man alle motoren aftankt. Cees rent naar binnen en rekent af. Waarom we dan toch steeds als laatste bin-nen komen. O.a. hier-door (zie foto) ; Andere naam voor Ploeg De Haan zou zomaar "De prostaatgroep" kunnen zijn. En als het niet is om te plassen dan wel om een peuk op te steken. Er zijn er echt bij die denken dat stoppen voor een kruising een rook-pauze is.

We rijden in ieder geval stevig door. Of het bij de route hoorde weet ik niet maar we rijden zelfs over een Nordic walking route waar een wandelaar helemaal uit zijn dak gaat als de ploeg rustig aan hem voorbij rijd. We snappen er niets van. Ook Jan niet

Vroege foto van Jan van Sprundel. Even opletten want het gaat om de blik. Onveranderd !!!

Het laatste stuk gaat door een schitterend natuurpark (het nationalpark Bayerischer wald) met waanzinnig mooie stuurweggetjes in een bos voorzien van prachtig asfalt en (zoals we later van de politie zullen horen) nieuwe witte onderbroken strepen. Cees en ik rijden saampjes vooraan in een mooi ritme als ik vaag een "klang" in mijn helm hoor. Het geluid van de vangrail denk ik en ga van het gas en kijk in mijn spiegels. Maar ik zie alleen maar volgende koplampen uit de laatste bocht komen. Ik kijk naar voren en zie Cees in de verte verdwijnen en juist op moment dat ik denk dat ik het dan wel verkeerd gehoord zal hebben zie ik Jan aan komen rijden met wilde gebaren om terug te komen.
Gelijk dat samentrekkend gevoel in mijn buik. Zal er altijd zijn als er ook maar iets in 't bos gebeurd. Alles in me verzet zich een moment om terug te rijden maar ik keer uiteraard gelijk. Als ik terug rijd hebben de jongens beide kanten v/d bocht al met motoren met knipper-lichten afgezet.
Het eerste wat ik zie is een zwarte Blade die onder de vangrail door bergaf tegen een boom ligt. Omdat er maar twee zwarte meerijden en ik op de andere zit weet ik gelijk dat het Volcmar moet zijn. Maar volkomen verbouwereerd zie ik die tegen de vangrail staan. Volcmar geeft aan OK te zijn en dat hij wel kan staan maar niet lopen. Vermoedelijk kruisbanden. Meldt vervolgens droogjes dat hij toch al graag van fiets had willen veranderen. De jongens die erachter reden vertellen hoe het achterwiel weggleed. Daar waar de motor de vangrail heeft geraakt is een van de staanders helemaal los van de vangrail gekomen.
Ik kijk Volcmar even diep in de ogen en zonder woorden wisselen we een "hug". Hier zeggen duitsers (en daar zitten we tenslotte) "du hast schweinenglück gehabt, mein freund".

Uit strepen op het wegdek is te zien dat waarschijnlijk net één van de witte middenstrepen is geraakt. Hele circus start met politie, ambulance en sleepdienst. De politiemannen zijn geschikt en vertellen dat die strepen er een paar weken geleden pas gelegd zijn. Nadat Volcmar met de ambulance naar Viechtach is afgevoerd gaat iedereen naar het hotel. Cees, Misja en ik blijven i.v.m. wegtakelen van de Blade. Daarna wij door naar 't ziekenhuis. Hier staat Volcmar al buiten met zo'n ding om zijn been. Jan heeft de hotelbus georganiseerd en komt even later Volcmar ophalen. Ook vertelt Jan (ook niet onbelangrijk) dat het hotel nog wat voor ons te eten zal maken. Ik vertel Misja en Cees dat ik nachtblind ben met als gevolg dat ik als "mutant" (van Jules de Korte en Michael Schumacher) door de nacht heb moeten rijden.

Maandag 2 mei

Volcmar geeft aan de dag te gebruiken om wat bij te komen en zijn terugkeer te regelen. Het GS-bloed van Guus kruipt waar het niet gaan kan en hij zoekt aansluiting bij Maurice en Erik. Hopelijk niet vanuit het idee dat het dan langzamer gaat want dan zou je zomaar teleurgesteld kunnen worden, hahaa. De rest gaat op stap en we gaan ook nog even naar Oostenrijk omdat de benzine daar goedkoper is. Een tochtje van 450 kilometer. Ik rijd een tijdje achter Bas en vertel hem dat 'ie in hairpins e.d. mogelijk beter even de achterrem erbij kan pakken. Bas geeft aan dat wel te weten maar dat die niet werkt. Zou ontlucht moeten worden. En over lucht gesproken. Hier krijgt Cees dus lucht van en voordat Bas weet wat er gebeurd gooit Cees zijn rijdende werkplaats open. Er worden bewegingen gemaakt met een voetstepje die je normaal alleen op pay-tv ziet maar dan heb je ook wat.

Dat duurt natuurlijk allemaal wel even en Jan heeft een super idee. Er worden een paar euri's in zo'n hogedrukspuit gegooid en de motoren van Jan, Hans, Ybo, Tim en Bert gaan "als nieuwt" verder. Vervolgens komt het disco licht van Ybo nog even ter sprake waarop Misja naar mij toe komt en aangeeft een blokje hout onder zijn koplamp te hebben maar "houd je kop dicht anders sloopt die De Haan gelijk mijn hele kuip eraf"

Niet veel later stopt de motor van Misja ermee en net op het moment dat ik denk dat Mis dan toch aan het sleutelwerk van Cees moet geloven volgen een paar klappen en we rijden weer. Misja had ?????? al rijdende weg zijn eigen dodemansknop omgezet. Zat zich te vervelen zeker? Bij de volgende tankstop is Cees zelf aan de beurt. Hij zet zijn Duc op de standaard die vervolgens in slowmotion omdondert. De standaard stond in losse ondergrond. De schakel-pook moet worden teruggebogen en Jan leent verderop bij de mannen die een rioolbuis aan het slopen zijn steeksleutel 48 of zo. We lachen ons rot en na een kleiner maatje kan ook Cees weer verder.

We komen op het mooiste circuitasfalt terecht dat je kunt bedenken (met dank aan EU-subsidies is er te lezen) en draaien met schitterende doordraaiers Oostenrijk in. Wat een circus zeg. We stoppen om wat te eten. De serveerster heeft wat ………. Ik weet niet wat het is. Een ander roept "ik weet het; ze heeft een kawa kontje. Past er net op" Anton lacht maar blijkt om één van zijn tientallen SMS'jes te zijn. Ben blij dat ik geen vrijgezel meer ben. Niet alleen vermoeiend maar voor je het weet heb je jicht in die sms-vingers van je.

Vertel je beste vrienden nooit nooit dat je wel eens gedroomd hebt van zo'n motor met sissybar en een lekker "kippetje" achterop. Die eikels onthouden alles. En maar dagen achter elkaar onder elkaar "giebelen" dat ze bewijzen hadden, dat ik het wel op you tube terug zou vinden e.d. En ik geen idee hebben waar ze het over hadden.

Daarna gaat het weer van "dikhout" en we genieten van het rijden en de dingen die we zien. Nee niet de natuur . Nee meer van bijvoorbeeld Leon met zijn 600 die aan de binnenkant van een hele lange linker bergopwaarts Anton wil passeren. Ik hoor Anton denken "echt niet" en geeft zijn KTM tandje bij. Of Leon die over Bas heen wil, die op zijn Tuono na elke bocht er vol het gas opgooit en voor de volgende laat in de remmen gaat. Het is kostelijk te zien hoe Leon zijn R6 dan letterlijk door de versnellingen trapt (doet bijna fysiek pijn zo'n Yamaha door de versnellingen te zien en horen worden getrapt). Alles om maar vermogen te houden en het dan nog net net net, nee net niet redden hahaa.
Of Ybo die wat druivensuiker te pakken krijgt en op hanenjacht gaat. Of Anton die een kuikentje uit een badkuip heeft gejat wat eigenwijs uit zijn tas kijkt. Of Cees, Bas en Ad met een "vertel de weg kastje" op een rodelbaan ????? Vraag me niet wat dat laatste betekent maar ik had het als aantekening staan. Dat soort dingen ::. Als we terugkomen blijkt Volcmar zijn eigen "gipsvlucht" te hebben geregeld. En Guus heeft meegemaakt wat je allemaal met een GS kan doen. En dat is volgens eigen zeggen veel. Er wordt een gezellige laatste avond gemaakt met Volcmar erbij en veul bier en een enkele obstler. Voor sommigen wordt het wat later die avond.

Dinsdag 3 mei

Als we gedoucht hebben is alles nog zeiknat. Er wordt op buienradar gekeken en we besluiten om niet te gaan rijden. Behalve dan Cees, Leon, Ad en Bas. Ze besluiten wel om de route omgekeerd te rijden om niet met de buien mee te rijden. Watjesssss zeg !!!
De echte mannen pakken het busje van het hotel met Jan aan het stuur. Volcmar gaat mee maar moet bijtijds weer terug zijn om naar het vliegveld te gaan. We rijden naar Tsjechië om te zien of arme meisjes net over de grens langs de weg worden gezet om snoepjes vragen. We weten het antwoord niet want als ze er hadden gestaan dan zouden ze vastgevroren zijn geweest. Zo fucking koud is het zeg met sneeuw op de bomen. Wel vind Anton wat aanwijzingen in de vorm van een string. Heb ik weer, begrijp er geen snars van maar doe natuurlijk alsof……. wat heeft dat nu met snoepgoed te maken.

Voor we terug gaan houd Ybo eerst een groepsgesprek. Verlicht stappen we de bus weer in. Yb gooit de deur dicht en ergert zich dat 't niet gelijk lukt. Achterin de bus zit Anton wat verdwaasd naar 5 geplette vingers te staren. Waarna Ybo nog onwetend de deur nu wel in één keer dicht krijgt. Krijg je geen jicht van het sms'n flikkeren ze wel een deur op je vingers.

Ook gaan we nog even langs bij Volcmar's Blade. Afgebroken clippons, opzij gezet subframe, kuipwerk aan gort. V's in de wielen en alles hangt er los aan kabels bij Maar wel sleutel erin en km-stand af kunnen lezen. Blijft wel een Honda natuurlijk hé.

Daarna weer in de auto. Anton heeft echt een off day. Je kan geen foto maken of hij zit te slapen. Foto's worden dan ook regelmatig gemaakt. Stomverbaasd zijn we ook nu weer dat op moment dat het over vrouwen gaat Anton uit het niets weer begint mee te lullen.

Terug naar Duitsland maakt Misja (die met Guus voorin zit) opnamen met zijn mobiel. Door hem omhoog te bewegen en op en neer blijkt bij afspelen net alsof er een wheely wordt gemaakt en geremd met stuiterende voorvork. We gillen het uit van de pret. Daarna doen we het nog eens. Jan gaat er serieus voor zitten en wij houden ons muisstil. Het wordt een wereldfilmpje.

Daarna besluiten zoeken we nog wat motorzaken die er door de recessie niet meer zijn en eindigen bij Hein Gericke waar wat (windstopper) ondergoed tegen de kou wordt ingekocht. Waarna we naar het hotel gaan om wat te eten en Volcmar uit te zwaaien.

Aan het eind van de dag komen de regenrijders ook weer heelhuids thuis. Het blijkt een wijs besluit te zijn geweest om tegen de route in te rijden. Bas geeft aan dat ze wel veelal over natte wegen hebben gereden. Cees en Leon hebben het niet koud gehad met handschoen- en vestverwarming op standje 9. Ad en Bas hebben het af en toe afgestorven van de kou. We kijken die 2 elektrische Hanen en 2 diepvrieskippen wat meewarrig aan. Rare jongens hebben we erbij.
We eten heerlijk en al gauw komt bier en obstler op tafel. Na een aantal obstlers geef ik de pijp aan Maarten. Slapie Cees geeft aan ook zo te komen en maakt me 3 uur later wakker om te zeggen dat alles goed is en ik kan blijven slapen. Blijkt dat Cees een nieuw merk bier heeft uitgeprobeerd. Heette geloof ik "laatste biertje" of zo iets. Ben ervan overtuigd dat Leon, Jan en Misja zoiets van dichtbij wilden meemaken. Blijkt te kloppen. Gelukkig hoor ik later dat de familie door Bert en Ybo goed vertegenwoordigd was. Hé Cees, van zo'n laatste biertje wordt je de dag erna wel slaperig hé. Ja ook daar maken we foto's van !!!

Woensdag 4 mei

Er staat een tocht van een kleine 500 kilometer op het programma naar Bad Brückenau waar we een laatste nacht zullen slapen. Alle bagage wordt weer ingepakt. Een oud T-shirt in de tas verwisseld met het nieuwe gele jubileumjack.
Als we buiten komen weten we niet wat we zien. Alle motoren zijn bevroren. Kuipruitjes en zadels volledig wit en het is fucking koud. Gelukkig heeft Guus zich volledig verslapen. Terwijl Leon hem heeft laten liggen wordt onze GS'r pas om 08.30 uur wakker. Ik vind het wel fijn want tegen de tijd dat we echt wegrijden is hierdoor de temperatuur al gestegen tot 2 graad. Nadeel is wel dat we WEER als laatste vertrekken.
De meeste hebben naast meerdere windstoppers en T-shirts het jasje van het regenpak over het leer gedaan en dat blijkt een goede zet. De tocht gaat ondermeer door het Thüringerwoud en het is werkelijk een schitterende tocht.

Wat me steeds meer opvalt is dat de jongens me "Opa" noemen. Tuurlijk, ik ben 60 en heb paar kleinkinderen maar heb geen idee waar het vandaan komt. "Hé Opa wat modde gij drinken" Zomaar ineens is het er. In gedachte laat ik ze de revue passeren en geef ze op mijn beurt een eigen bijnaam:
- Cees = kliko. Wat kan die man eten zeg
- Anton = De Eend
- Misja = Brutus (van Popey…. sprekend)
- Jan = Carmin Jantje
- Bert = De Prikker
- Tim = Kleintje Pils
- Ad = De Neus
- Bas = Gashandje
- Leon = Tandje terug
- Ybo = Mister Rennie
- Guus = Plus 1

Ybo krijgt nog een tweede bijnaam maar dan alleen van Jan. Waar 11 man Ybo of Yb zeggen houd Jan vol dat het Eibo moet zijn. In een ding heeft Jan gelijk, Yb luistert er wel naar.

En er zijn er ook die gezamenlijke namen krijgen zoals de "revit boys" Beetje eng mannen ????????

Na weer wat stuurwerk wordt het weer onderbroken met een koffiepauze. Anton zit een tijd verbouwereerd te kijken naar een wand vol kleine hertengeweien en zegt dan droog "dat moet een pedo jager zijn geweest" Er wordt wat koffie gemorst. Ook Bas is tevreden. Die moest i.v.m. zijn navi even voorop rijden en vond het nu eindelijk fatsoenlijk geregeld. Was de hele toer al bezig om op kop te komen. Jan fungeert voor ober omdat we anders niets hadden gehad. En Yb is minder tevreden omdat na 4 dagen ook zijn oude pak te klein lijkt te worden. Hé neef, je had Volcmar's rugprotector er nu onder maar het blijven waardevolle signalen!!!

Cees is minder blij want zijn BT 016 Pro staat vrijwel zonder profiel. We doen vergelijkend warenonderzoek met Dunlop Sportsmarts en komen tot de volgende voor zich zelf sprekende conclusie; Ja. ik weet het Cees "wel gasgeven………en zo " Het is gewoon kloteband joh. Wees nou eerlijk hahaa"

Er wordt die avond druk overlegd. Rijden we de volgende dag naar huis of overnachten we nog een keer. Jan wil wel een leuk Gasthaus of zo zoeken. De meningen zijn wat verdeeld. Zelf zou ik het liefst er nog een dag aan plakken want ik geniet moet grote teugen. Maar ik weet dat ik eigenlijk vrijdag aardig wat te doen heb. Zo heeft ieder zijn eigen overwegingen.
Het eten is in hotel Zur Mühle geweldig en we genieten van de laatste dan wel voorlaatste avond. Uiteindelijk regelt Jan nog wat bij Gaststätte "De Hollander" in Andreasberg wat een superkeus blijkt te zijn. Morgen zien we wel wat we echt gaan doen.

Donderdag 5 mei

Vandaag is de route van Bad Brückenau naar Dortmund waar je de autobahn op kan. Van deze dag heb ik niet veel aantekeningen. Ik weet wel dat een heerlijke dag sturen was met prima weer. Cees doet rustig aan i.v.m. zijn achterband. We rijden ondermeer door het Sauerland en daar wil ik zeker buiten de Opkik een keer naar terug. Ook hier is het schitterend sturen.
We stoppen voor een kop koffie. De eigenaar vertelt dat hij alleen ontbijt serveert en schiet een beetje in de stress als er 11 motoren en een BMW stoppen. We vertellen dat we met in totaal 240 man zijn waarop die "ouwe" adrem aangeeft dat zijn koffie niet te zuipen is. Hij brengt de andere dranken dan de koffie niet in rekening. Leuk adres!!!!!!!!.

"Ja, lul maar over die BMW. Komen jullie allemaal op terecht. Echt !!!" "En waarom ik zo kijk. Blijf altijd mezelf" ??

Ik kom buiten en vlieg weer naar binnen. Ben mijn sleutels kwijt. De eigenaar geeft me een goed signalement. Iets over 2 meter lang. Haar geföhnt onder een een afzuigkap e.d. Buiten blijkt dat Ybo ze al in het contactslot heeft gestoken. Zo zou je toch zomaar heibel in de familie kunnen krijgen.
Het eerste deel van de route was nieuw en prachtig. Maar nu het tweede deel kennen we van ondermeer vorig jaar. Zowel Ad als Ybo hebben dan ook gelijk een deja vue gevoel als ze dezelfde bocht met dezelfde boom herkennen waar het vorig jaar bijna fout ging. Als we onderaan deze berg verzamelen voor een bakkie koffie krijgt Guus bij binnenkomst een staand applaus. Hij bedankt maar het duurt nog 2 dagen voordat 'ie me thuis opbelt en eerlijk bekent dat hij geen idee had waarvoor geklapt werd. Pas nu valt het kwartje dat dit DE BERG was waarop hij vorig jaar onderuit was gegaan. Hé hallooooo en dan wordt ik Opa genoemd. Bij een benzinestation maken we de laatste groepsfoto.

Ik ben blij met deze foto want er is duidelijk op te zien dat Misja een ijsje in mijn oor stopt terwijl ik dacht dat het aan het afsterven was :. Er vliegen nog wat ijsjes in het rond (gekocht door iemand die niet kan tellen) en we splitsen. Cees, Leon en Guus gaan naar huis. Cees draagt de kas over aan Jan. We hebben nog even contact als ze in Nijmegen zitten. Uiteindelijk blijkt dat ze rond 21.00 uur veilig zijn gekomen.

Wel hebben ze onderweg nog een ongeval gezien waar een Opkikker bij betrokken was. In een file dook een auto zonder te kijken de andere rijstrook op. Veel schade en een gebroken sleutelbeen. Wat ongelukken aangaat is het me de Opkiktoer wel zeg. Wel uiteraard op zo'n 220.000 kilometer in totaal.
De rest rijdt door naar "De Hollander" en dat klikt al vanaf de eerste binnenkomst. Goede muziek, prachtig hotel. We gooien de bagage op kamer. Misja en ik kruipen op een kamer. Het is nog vroeg en Jan stelt voor nog even een rondje te blazen. Ik heb meer zin in een bak koffie en duik onder de douche. Bert, Tim en Bas doen hetzelfde terwijl Ybo, Misja, Anton en Ad met Jan meegaan. De koffie is heerlijk en het wijntje erna ook maar na een half uurtje kijken Bert en ik elkaar aan en denken hetzelfde. Zullen we nog ff….. Klote zeg…..Foutje, bedankt !!! Omdat we al alcohol op hebben besluiten we het wijs niet te doen.

De eigenaresse komt vragen of wat we willen eten vanavond. Ze kan een schnitzeltje maken. Ik leg uit dat we dagen gehad hebben met schnitzels voor ontbijt, lunch en avondeten en na harde onderhandelingen komen we uit op spare ribs, knoflooksaus en frites. Het blijkt een goede keus. Na het eten maken we een wandeling en bewonderen de leidaken. Daarna zijn we snel weer terug en duiken de kroeg in, maken wat lol, zingen en drinken. Tegen middernacht doe ik nog drie keer mee met "de laatste ronde" en duik mijn mandje in. Midden in de nacht wordt ik wakker en hoor Misja praten. Vreemd zo midden in de nacht maar ik kom er al snel achter dat hij gewoon in zijn slaap ligt te lullen. Wat na een tijdje overgaat in snurken. Ik ben blij dat ik niet alleen goede oordoppen bij me heb, maar ook veel reserve exemplaren.

Vrijdag 6 mei

Na het ontbijt besluiten ook wij ons te splitsen. Ybo, Bert, Tim en ik gaan direct via de autobahn naar huis terwijl Jan, Misja, Bas, Anton en Ad een leuke binnendoor route pakken. later op de dag horen we dat iedereen veilig is thuis gekomen. Ik bel even met Volcmar. Hij geeft aan het wat rustiger aan te gaan doen en denkt na over de aankoop van een MV Augusta F4 of BMW S1000R. Kijk dat is nog eens verstandige proat!!!!

Eerlijk is eerlijk. Elke avond hebben de mannen meegedacht en tref-woorden aangeleverd. Ook dat was al vaak dikke pret. (Cees nu even niet) Ik schrijf volgend jaar wel weer. En oh ja ………..Ronald heeft echt aan-gegeven dat we bij 20 man van De Fendert korting krijgen. Laat je horen !!!!!!!!!!

Opkiktoer 2011 was weer geweldig. Het lijkt wel of er nog meer en mooiere stuurweggetjes waren. De groep was geweldig!!! Ik heb alle dagen super genoten en zo ongelooflijk veel lol gehad. Hier kan ik weer een jaar op teren.

Meerijden?

De verslagen en de foto´s van de 2002 , 2003 , 2004 , 2005 , 2006 , 2007 , 2008 , 2009 en 2010 toer geven je een indruk van wat je te wachten staat!

Opkiktoer 2011