Opkiktoer 2007

De toer is alweer achter de rug met elke dag stralend weer!!
Deelnemer Hans Volbeda heeft dit jaar het enige verslag geschreven. lees verder en geniet weer van die 6 dagen knallen door Duitsland!

Ook op Motormaf hebben een aantal deelnemers hun belevenissen opgesteld en plaatjes geplaatst, hier klikken levert nog meer leesplezier:

Eindelijk heb ik nu (3 juli 2007....) zowat alle beelden ontvangen en plaats ze dus eindelijk op de site.... Hier klikken levert ze op!

OPKIKTOER 2007, HET GROTE GENIETEN

De aanloop

We hebben ons ruim van tevoren weer opgegeven. En hoewel we er al weken van tevoren met elkaar over bezig zijn blijken we de enige twee deelnemers die vergeten zijn om onze motoren op te geven. Uit telefoneren met Cees en Leon blijkt dat Leon dit jaar niet mee kan omdat hij bij de bouw aanwezig wil zijn. Bescheiden als we zijn roepen we dat hij Jantje op zijn ZX10 en mijn Fireblade gewoon niet meer bij kan houden. Maar om daar nu als excuus een compleet huis voor te bouwen. En net als vorig jaar bekruipt me de laatste weken in de aanloop naar de toer opnieuw het gevoel dat het met het weer niet goed gaat komen. Je zal het toch meemaken dat het al meer dan een maand het mooiste weer is wat je als motorrijder kan bedenken. Dit kan toch niet goed blijven gaan. Maar het ging wel goed en het bleef die gehele week goed gaan.

Zelf ben ik een paar weken voor de opkiktoer tegen een busrand aangeknald met mijn scheenbeen. Er scheurde een ader af en mijn rechterpoot liep vol met bloed. Een enorme bult van gestold bloed wilde maar niet wegtrekken en elke avond is mijn been heel moe en dik van het vocht. Maar ik heb mijn doop vorig jaar gehad en als echte "opkikker" denk ik er niet over om thuis te blijven. De enige concessie die ik doe is Jan overhalen (lukte gelijk) om zaterdag al weg te gaan en niet de eerste dag gelijk 750 kilometer te rijden. En zo vertrekken we op zaterdag de 28e april pas tegen elf uur op ons gemak uit Zevenbergen. Op nieuwe sloffen. Jan op nieuwe Dunlop Qualifiers en ik op nieuwe PP's 2 CT. Die heb ik vlak ervoor erom laten leggen en even bij de tunneltjes ingereden. Wat een heerlijk sturende band zeg. Binnen 10 minuten waren de schaamrandjes achter volledig verdwenen. We tanken net over de grens en duiken voor ons heel bekend gebied in. Zonder dat we het afgesproken hebben blijkt dat we allebei wel onze bochtjes pakken maar niet als een idioot uitaccelereren. We hebben geen van beiden trek om net als vorig jaar halverwege nog een nieuwe achterband te moeten steken.

Aan het eind van de middag bereiken we Winterberg. Jan wijst op ons hotel, waar we vorig jaar met Pinksteren van die megaschnitzels hebben gegeten. Jantje rijdt echter verder en we gaan 400 meter verder rechtsaf en ik snap gelijk dat we naar de berg van Winterberg rijden. Eén rijstrook schitterend asfalt naar beneden, maar twee omhoog. Ik begrijp gelijk dat we naar beneden rijden, daar keren en ieder een eigen rijstrook hebben om omhoog te knallen. Yessssss!!!! Maar op een gegeven moment gaan de drie rijstroken al weer naar twee en Jan rijdt maar door. Hé hallo Jan hoe groot moet die aanloop worden???? Jan blijft doorrijden en slaat rechtsaf een geitenpad in. Ik knipperen met mijn lichten en schelden in mijn helm maar Jan rijd gewoon door……… En op dat moment krijgen we onze eerste echtelijke ruzie van deze toer. Ik ben laaiend en vertik het om verder te rijden. Wat is dit voor klotezooi. Jan stopt ook en vertelt me ook weinig subtiel dat deze lul dan die agent met die speedgun kennelijk niet had gezien en op slag zijn we weer maatjes.

Via een omweg langs de andere kant van de berg komen we weer bij het hotel en dit keer stoppen we. Het terras zit vol met Hollanders en we babbelen wat af. Het is niet allemaal ons "slag". De enige overeenkomst is dat ze ook twee wielen hebben, maar ja je kunt niet alles hebben. We eten echt super en gaan die avond stappen in Winterberg. Het is letterlijk stappen wat er is totaal niets te beleven. Met drie bollen ijs lopen we terug en duiken de koffer in.

Zondag 29 april

De volgende ochtend is het Zondag en Jantje en ik zitten aan een heerlijk ontbijt. Ik ben blij met de keus het in twee dagen te doen. Ik had gisteren toch nog knap last van een opgezet been (vocht erin) en dit geeft wel een super relaxed gevoel. Om 10 uur starten we onze fietsjes en Jantje rijdt tegen de route van gisteren in naar de Winterberg berg. Een schitterend 2 rijstroken brede weg met schitterend asfalt bergop. Ik ga over Jan heen en rijd de sterren van de hemel op de vroege ochtend. Wat een weg. Boven gekomen gebaart Jan van wegwezen en we passeren snel een reeks auto's. Later vertelde Jan dat de politieauto die naar beneden reed (en die ik totaal niet had gezien) vol in de remmen ging om te keren.

We rijden via een mooie route naar Brilon waar we Cees met zijn Ducati treffen. Cees zat op een terras in Willingen en we praten Cees naar ons terras. We vergelijken ons mooie nieuwe schoeisel, Cees op BT020, wij onze Dunlop Qualifier en PP 2ct's. We doen een bakkie en rijden met zijn drieën keurig de uitgestippelde route. Het is maar tikken vandaag zo'n kippestukkie. Op de pont bij Reinhardshagen staat rechts naast me een Hollandse KTM-rijder die collegiaal de pont voor me betaalt terwijl Cees links van me dat ook nog een keer doet. Dus zo moeten vrouwen aan de bar zich voelen gaat er door me heen.

Aan de andere kant van het water komen we er achter dat ook kippestukkies lang kunnen duren als alle wegen worden afgesloten voor een wielerronde. We proberen het via vele wegen maar elke keer stuiten we op een politiecontrole. Het schiet niet op en ik zie hetzelfde stuk weg wel 4 keer. Hoe we het voor elkaar gekregen hebben weet ik niet maar als we in Sangerhausen aankomen hebben Jan en ik er over de twee dagen toch een kleine 1200 km op zitten.

Maar uiteindelijk vinden we een omweg en knallen door Duitsland. Ook deze dag kan er aardig gestuurd worden zeg. Ik kom er die dag wel achter dat ik op mijn nieuwe Blade die ik eind vorig jaar gekocht heb, wel verder voorover zit dan op mijn ZX9R. Ik krijg mijn nek niet ver genoeg omhoog om bergje op te kijken en verslik me samen met Jan bijna in twee hele kleine "knijpers". Er moeten er die dag beslist meer geweest zijn die daar even poeh, poeh gezegd hebben. Alleen Cees heeft geen last. Die zit in op die Ducati van hem alsof hij op de pot de krant zit te lezen en knalt met dat brede stuur probleemloos over die kleine bergweggetjes.

Later dan gedacht komen we aan in Sangerhausen en doen een biertje in het harnas. Het is een tot hotel omgebouwde textielfabriek. Parkeren doen we in een afgesloten loods. Super geregeld mogelijkmakers!!!!!!! Schitterende kamers, heerlijk eten waaronder Eisbein???????????? Ooit van gehoord? Nee, nou dat is groot, lekker goor om te zien en goor lekker en het ziet er zo uit:

Eisbein

Cees legt een gigantisch kettingslot los om zijn fiets omdat hij het sleuteltje is vergeten. Alsof sowieso al iemand een Ducati zal stelen. Sorry Cees!! De eerste avond gelijk stik gezellig. Erik deelt de T-shirts voor deze toer uit. Het is een schitterend T-shirt in prachtige kleuren en achterop de routes van dit jaar. Ronald houdt een speech en vertelt dat morgen best een lange dag wordt en ook wel de zwaarste. 526 kilometer maar veel in de bergen en af en toe wat geitenpaadjes.

Verder vraagt Ronald of ik even wil gaan staan omdat ik vorig jaar zo'n leuk stukje over de toer heb geschreven. Op het moment dat ik ga staan voel ik 'm komen. Dat gevoel van "wie is in maart jarig …….jij, nou dan heb jij deze week corvee". Dus ik beloof om dit jaar ook een stukje te schrijven (bedankt Hans!).

Na het eten lopen Cees, Jantje en ik nog een rondje. Zo mooi als het hotel zo'n armoedige bouw zien we in de omgeving. Van die echte blokkendozen. We drinken nog een paar biertjes, SMS'n het thuisfront en duiken de koffer in.

Koninginnedag

De volgende ochtend loopt even voor 07.00 uur de wekker af. Kennen jullie die discussie of je naar toilet kunt als je partner erbij is. Nou Jan en ik hebben die discussie niet. Terwijl ik sta te douchen spreidt Jan zijn diner van de avond ervoor breeduit in de pot.

Na het ontbijt halen we de fietsen uit de loods. In de loods toont Ronald dat je met een motor met zijspan op de vierkante meter kan keren. Gek gezicht, maar is nog niets als je ziet hoe die bochten neemt. De bagage moet op de fietsen en afgesproken is dat we een gezamenlijke foto voor het hotel maken. En jawel, dat heb ik weer. Staan we daar allemaal, weet ik bij godsnaam toch niet meer waar mijn bril is gebleven. Reservebril heb ik niet bij, want Jan had alleen reservesleutel gezegd. Ik zoeken, op de hotelkamer, bij de receptie, in de loods en op de route naar de parkeerplaats. Noppes!!!!

Deze bril lijkt er op, alhoewel... Bijzondere bril als ik er doorheen keek zag elke non er zo uit... Non?

Maar opkikkers helpen elkaar en dus krijg ik van drie kanten een bril aangeboden van opkikkers die wel een reservebril meegenomen hebben. Ik pas ze allemaal maar snap er geen bal van hoe die mensen daar door kunnen kijken…… De bril van Menno gaat nog wel maar er zit er ook één bij waarbij ik de totale planeet kwijt ben. Dan maar zonder. Even over 9.00 uur rijden we uiteindelijk toch weg.

Het is op zich nog behoorlijk fris maar je ziet dat het een schitterende dag gaat worden. We rijden door voormalig Oost Duitsland. Een schitterend gebied met ongelooflijk veel koolzaadvelden die helemaal geel bloeien.

Op de olie die er uit komt schijnen volop vrachtauto's en bussen te rijden daar. Ik vind de wegen op zich best meevallen. Er is veel nieuw aangelegd. Alleen bij al die kleine tun-neltjes is het oppassen. Daar kan je maar met één tegelijk doorheen.

We komen Menno met zijn ZX10, zijn zoon en Henk op zijn Bakker Suzuki tegen. We rijden een stuk samen op. En niet zachtjes. Maar die Ducati van Cees lurkt wel aan de benzine. En hij moet van het gas omdat hij op reserve staat. Sorry Cees maar met twee cilinders meer kost minder. We rijden weer met zijn drieën. We gaan op zoek naar een pomp maar voordat we die gevonden hebben staat Cees zonder benzine. We staan in de middle of nowhere. Hebben wij weer. Ronald had gelijk toen hij zei dat het een lange dag zou worden. Er wordt een spanband aan de ZX10 gebonden en Cees houdt die met zijn hand vast, hangt een beetje scheef op zijn Duc en laat zich trekken. Ik rijd er als de wegenwacht achter met de alarmlichten aan.

Uiteindelijk komen we in een stadje waar we kunnen tanken. Tanken doen we vanuit de pot en eerst gooit Jan zijn 10 vol, daarna Cees en die geeft de slang aan mij door. Afgetankt buig ik voorover en geef de slang terug. Wat verbaasd kijk ik hierna naar mijn sleutel in de tankdop die de stroomlijn van een boemerang heeft. Nou had Jan wel iets geroepen over reservesleutel maar waar ik ook zoek…… Ik leer het nooit. Ik haal een hamer bij de pompmevrouw en sla de sleutel in fatsoen. Weer gered.

We rijden dezelfde route terug om de echte route weer op te pikken en niet lang daarna staan we op het circuit bij Schleiz. Je rijdt nu op het circuit stond er in de route. We stoppen even bij start/finish maar het tentje aan de start nodigt niet uit.

Dus nieuwe oordopjes in en GAAAAANNNNNN. We doen het in de route genoemde proefstartje en pakken de eerste linker. Eén van ons vergeet dat het slechts een opengesteld stukje is waar gewoon van de andere kant AUTO'S????? komen. Poehh poeh. Ik ben echter dringend aan mijn Capachin-shot toe en niet lang daarna zitten we op een leuk terras. Het is inderdaad weer een waanzinnig mooie dag. Echt vakantiegevoel. Hierna "geht's es wieder los" en we komen andere groepjes tegen. Ik neem mijn petje af voor een paardenstaart op een ZX6 die aan Trudy vast blijkt te zitten. Nou zegt Jantje dat ik gek ben op elke paardenstaart maar ik heb het hier over het sturen!!! Niet lang daarna maken we foto's van een waanzinnig mooie brug bij Mylau:

Hoe Cees dat zo gauw gezien had weet ik niet want die brug lag achter ons. Bij dit tempo houd ik de ogen maar op de straat. Wist ik dat het netjes in de route vermeld stond. Mooi plaatje hé.

Minder mooi is het als we een heuveltje over komen en wat motorrijders in de berm zien staan rond een beetje verfrommelde VFR. Blijkt op een afslaande auto te zijn geknald. Ziet er niet netjes uit met gaten in de voorvork maar iederéén weet te vertellen dat er gelukkig geen persoonlijk letsel is. We praten even maar kunnen verder ook niets doen en rijden al snel weer door.

Omdat we Tsjechië niet in willen hebben we wat omgereden en bij elkaar draaien we die dag 620 km. Als we tegen het einde van de dag in Gasthof Zum Brau aankomen hebben we er al een dikke 1800 kilometer opzitten. Zowel Jan als ik rijden zonder dat we het afgesproken hebben wat "verstandiger" om te proberen het toch met één achterband te halen. Cees niet. Die rijdt op BT 020's en hangt probleemloos aan het gas. Maar daar hebben we geen last van. Zo'n Duc accelereert niet echt hard hoor. Mist tenslotte twee cilinders en zo'n 100 pk. Sorry Cees!!

Als we de motoren parkeren trekken we de fietsen op de standaard en Cees zal de ketting even smeren. Als ik mijn black Blade weer laat zakken kijk ik stomverbaasd tegen een witte streep kettingsmeer op mijn achterband van zo'n 8 centimeter breed. Op dat moment kon Cees nog niet weten dat ik hier een kutopmerking over zijn Duc zou plaatsen. Dus… Hey Cees mot dat??? Ja wat denk je sabotage!!!! De enige manier om te zorgen dat je niet voorbij komt.

Die avond hebben we onze sociale avond. Thuisfront bellen, mijn vader bellen (84) "het gaat toch niet te hard hé" en Leon den Haan. Het moet toch een hard gelag zijn als je weet wat opkikken is, dus weet wat je mist maar niet mee kan. Verder babbelen we met de maatjes en al snel komt de sterke bandenpraat los. En zie ik de oogjes wat waterig glimmen. Op een gegeven moment weet je niet meer wat echt en niet echt is. Kun je nu bijvoorbeeld wel of niet met een ZX10 off road rijden. Menno beweert bij hoog en laag dat het prima gaat. Of wat de combinatie van Corvette en een mooie vrouw oplevert. Van al dat sociale gedoe wordt je moe en tegen 23.00 uur kruipen we erin. De wekker staat op "vroeg" want er moeten bij Cees (ja die van die Ducati) nog even remblokken verwisseld worden. Oh ja, of Jantje en ik ook nog even € 50,- wilde storten in de pot. Volgens mij vreet Cees die dingen.

En dan is het zomaar woensdag

Woensdag 2 mei alweer. Een tochtje van slechts 385 kilometer op het programma. En weer super vet wetter en zonder bagage. Goed concept!!! Wat kan er in godsnaam nog fout gaan en met twee kaartlezers voorop rijden we de parkeerplaats af. 20 minuten later staan we weer op dezelfde parkeerplaats. Het lukt niet om in de goede route weg te komen. En ik maar braaf keren en weer volgen. Dit bedoelen ze nu met een Belgische magneet volgens mij.

Een mooie tocht waarbij we één keer vol in de remmen gaan voor een jong poesje (nee een echte) dat midden op de weg een levende muis in de gaten houd en elke keer dat die weg wil lopen zijn poot erop klapt. Kijk dat is focussen. 3 motoren zonder CE-keurmerk en een auto van de andere kant en midden op de weg blijven zitten. En hoewel het een kleine tocht is zitten we er bij terugkomst allemaal een beetje doorheen. Een beetje het gevoel dat je (3e of 4e dag) ook met skiën hebt. En dan word je een beetje balorig ook al ben je dan al 68 jaar oud (je ziet Koos, ik noem geen namen) en dan steek je uit een geintje je neus in een decolleté van één van de serveersters. Wat……… oh, je hoofd viel van vermoeidheid voorover. Mij hoor je niet meer. Maar dat gaat Ronald te ver. Geen gedonder. Dit is een fatsoenlijke club en hij trekt zijn T-shirt uit dat over de toch al niet geringe boezem van de serveerster wordt getrokken. Uit dankbaarheid wordt Ronald met zijn blote bovenlijf even door twee serveersters in de lucht gehouden. Nou is Ronald al niet zo niet groot maar bij twee zulke serveersters valt 'ie volledig in het niet.

Ik heb die avond mijn splinternieuwe racehandschoenen voor de verkoop neergelegd. Gewoon te klein gekocht en dat is jammer want het zijn op zich echt schitterende handschoenen. Jet van Maurice heeft wel interesse en het loven en bieden begint waarbij iederéén zich met de prijs bemoeit. Menno geeft aan het wel voor Jet te regelen. Jet koopt ze uiteindelijk voor € 50,-- De rest regelen Menno en ik onderling. Die Menno heeft in 2008 echt nog een hele dikke zoen van je tegoed Jet!!

Ronald houdt de kortste speech uit zijn loopbaan als mogelijkmaker en we duiken voor de laatste keer bij Zum Brau in bed. Morgen naar Bad Bruckenau.

Donderdag 3 mei

Met een dikke 500 kilometer door het frankischer Alb, het duitse middengebergte tussen Main en Donau gaat het donderdag naar Bad Bruckenau. Met bergen tot zo'n 600 meter en schitterende slingerende doorlopers door de dalen. Wat een heerlijk sturen ondanks dat de bagage er weer op zit.

Maurice heeft afgesproken dat hij graag met ons mee wil rijden. Dat doen ook, nadat we elkaar bij een wegopbreking zijn tegen gekomen, Menno, zoon Maarten en Henk. Zo hebben we een clubje dat stevig doorrijd. De kilometers vliegen voorbij waarbij ik met stomme verbazing kijk naar Maurice met zijn BMW R1150GS. Rechtop zoals ik TV kijk, Jet achterop en het vertikken om te lossen. Later vertelt Maurice dat het niet verder gaat want dan gaan de cilinders aan de grond. Inmiddels zijn de stepjes wel flink korter geworden. Niet alleen de tijd vliegt als je zo heerlijk aan het werken bent. Binnen de kortste keren hebben we de rit erop zitten en zitten we in een ander vertrouwd adres "Hotel Zur Muhle" aan het bier. Het is een heerlijke avond en we zitten nog allemaal buiten als Menno laat zien wat er gebeurt als je te kruidig eet.

De laatste dag alweer

De volgende dag nemen we afscheid en rijden op ons gemak naar Lutzerath. Daar slapen we nog een nachtje bij Hotel Maas en gaan de dag erop via de bekende route over de B 258 en Ruhrsee naar huis. Onderweg bedenken we dat we al zo'n 3.500 km onderweg zijn en nog steeds geen mooie actiefoto's hebben. In de buurt van de Obersee kiezen we een schitterende serie aan elkaar geregen bochten uit. Cees parkeert zijn Duc en gaat plat in de berm liggen. Ik ben een paar keer op en neer geweest en dan is Jan aan de beurt. Jan gaat ervoor zitten en het ziet er inderdaad uit als op circuit. En op circuit kijk je niet in je spiegels. Dat is het probleem voor wie achter je zit. En zo worden van Jan zowel foto- als video-opnamen gemaakt. Cees de foto opnamen. Die Duitse diender incognito op zijn BMW de video-opnamen. Als we later de foto's van Cees bekijken zien we op de achtergrond die diender al meerijden. Nadat alles genoteerd is mag Jan ons weer opzoeken en een paar uur later zijn we thuis.

We hebben er 3.800 kilometer opzitten. De bandjes hebben het goed gehouden. Wel hebben Jan en ik er allebei al weer nieuw op zitten voor het Pinksterweekend maar vorig jaar moesten we met 2600 kilometer al nieuw bandje steken. Lekker hoor. Cees, Jan en ik hebben er een schitterende week achter de rug. Natuurlijk doet het weer veel, maar als je echt van motorrijden houd dan is dit schitterend. Zoveel verschillende wegen, bochten en omgevingen in zo'n korte tijd. En alles aan elkaar gebreid met supergoede hotels, goed eten en veel lol.

En als jullie het idee hebben dat ik wat tegen Cees zijn Ducati heb dan zit je ernaast. Cees is een wereldmaatje en zo'n Ducati is………is……………… nou ja toch ook gewoon een motorfiets. Je moet het toch ergens over hebben in zo'n verslag. Sorry Cees.

Ik heb geen idee hoelang de mogelijkmakers nog doorgaan maar ik hoop nog heel lang. Ik wil dit niet meer missen. En als ik dan zie dat ik met mijn 56 nog lang niet de oudste ben (laat staan de gekste) dan kan ik hier nog lang van genieten. En had ik vorig jaar nog het gevoel te gast te zijn, dit jaar horen we er echt bij. Bedankt daarvoor mannen!!!! En omdat ik er nu bij hoor leer ik ook de subtiele geheimen van deze groep kennen. Wat er bijvoorbeeld 's-avonds op tafel hoort te dansen en wat een plastic zakje met cola-light te maken heeft. Wat dat is………………………?????? Ja hallo, dan had je maar mee moeten gaan.

VOLGEND JAAR NIEUWE KANSEN.

De verslagen en de foto´s van de 2002 , 2003 , 2004 , 2005 en 2006 toer vind je door op de icoontjes te klikken!