Opkiktoer 2004

het shirt van 2004!


De toer is alweer voorbij! 6 geweldige dagen met prachtig weer hebben we achter de rug. De 2004-editie was van maandag 26 april tot en met zaterdag 1 mei. Hieronder vindt je een verslag van mede-Mogelijkmaker Ronald. Hij verhaalt over ZIJN belevenissen van die week. De foto's vindt je (eindelijk) door op deze "knop" te klikken: Opkiktoer 2004, de foto'sOpkiktoer 2004, de foto's!



Zondag, een dag eerder weg

De route van 2004 op het t-shirt Wat een geweldig weer toen ik vanochtend de gordijnen opendeed, zonnig en warm! Zou nu eindelijk het weer ons dit jaar gunstig gestemd zijn? Ik moest al vroeg mijn bed uit,(wie had dat ook alweer bedacht?…kreun….!) we hadden besloten om op tijd te vertrekken, een dag eerder zelfs, en de toer rustig beginnen, en die beslissing werd mede uit voorzorg genomen omdat er in ons groepje een nieuweling mee zou gaan met weinig ervaring. Ik kan wel zeggen: Met geen ervaring! Ook zijn motorfiets riep wat vraagtekens op, een Aprilia RS 250. Een niet rokende maar een lekker naar tweetaktolie geurende tweewieler.

Verzamelen bij Tom thuis in Grootebroek, na de koffie( Vielen dank Suus!) eindelijk op pad. Stukje Nederland is altijd weer erg interessant, maar niet heus, gauw vergeten dus. Grensovergang Duitsland, Herzlich Wilkommen en ggggaaaasssss!!!! Wel op tijd weer loslaten, want na 3,5km moesten we de snelweg alweer af, daar had Tom nogal moeite mee, dus stonden Jarno en ik bij de eerste afslag al te wachten op hem, pffff, gaat lekker zo! Dat zou nog wat beloven voor de rest van de week.

In Aachen wist Tom nog een goede en schrale eetgelegenheid, twee goede redenen om te stoppen. Laat het nu de enigste tent zijn in Duitsland waar ze GEEN schnitzels hebben. Hoe is het mogelijk! Niet gezeurd, we hebben nog de hele week om schnitzels te scoren. Jarno ontpopte zich als een snelle leerling, dus werd het tempo wat opgeschroefd. Het ging steeds beter met hem, we schoten lekker op.

De volgende stop maakten we in Breidscheid, beter bekend als startplaats om rondjes te gaan rijden op de Nordschleife. Het was een drukte van jewelste met motoren en auto's. Zien en gezien worden is hier het motto. Na een lauwe cola en een vaag broodje, tankstop en sanitair uitstapje van mij, hup de motoren gestart voordat de olie koud zou worden. Na 2 km stevig in de remmen, Polizei!……. Was een (nietbijonzegroephorende) motorrijder gevallen, typisch een gevalletje van "effe Apeldoorn bellen".

Een slaapplaats hadden we niet besproken, we zagen wel hoever we zouden komen. Cochem was haalbaar, dus einde van de dag dat als doel gesteld……… Toen sloeg het noodlot, of vermoeidheid, toe, bij Jarno dus. Met een strakke remactie probeerde hij te testen wat er sterker zou zijn, de vangrail of zijn motor. Gelukkig voor de vangrail, stopte zijn motor met glijden voordat ie contact zou maken met de vangrail. Een afgebroken rempedaal en een stukje verdwenen zelfvertrouwen was alle schade. Motor omhoog , mannetje erop gezet en direct weer rijden, dat is het beste medicijn. Zonder problemen geraakten we in Cochem en een goed en schraal hotel gevonden. Prima!

Maandag, van Cochem naar Lütz

Na een "geweldige" nachtrust zaten we gedrieën fris aan het ontbijt. Of kwam dat soms doordat het raam de hele nacht had opengestaan? Na een lekker ontbijt en goede koffie maar eens de kaart ter hand genomen. Blijkt Lutz nog maar hemelsbreed zo'n 10 km ver weg te zijn. Oeps! Hadden we dat er gisteren niet nog even erbij kunnen doen? We besloten maar om een lusje extra te rijden, om nu bij het eerste hotel zo vroeg te arriveren had niemand van ons zin in, goede stuurwegen genoeg in de buurt. Kaart op de tank en rijden maar!

Met al die lusjes kwamen we om 11.00 uur "droog" aan bij het eerste hotel, motoren waren dorstig en wijzelf ook. Even kennisgemaakt met de eigenaar en zijn vrouw, hele aardige mensen die zelf ook motorrijden, gelijk maar de beste kamer uitgezocht, ja, we waren er toch. Hoe luidde dat spreekwoord ook al weer? Wie het eerst komt heeft de beste kamer? Het was de bedoeling dat ik redelijk op tijd bij het eerste hotel zou zijn, om de deelnemers te verwelkomen, maar 13.00 uur is toch wel erg vroeg. Tijd genoeg om nog wat lusjes, slingertjes, gave en hele gave bochten te gaan opzoeken. Eerst maar tanken, vooral onze Aprilia snakte naar benzine.

Het was perfect weer, perfecte wegen, eigenlijk was alles perfect…..kon niet beter. Op het einde van ons rondje kwamen we al wat deelnemers tegen, wij nog zwaaien maar geen respons, potverdikkie weten zij nou nog niet dat ik tegenwoordig op twee wielen rondrij! Even vanavond aanspreken dus. Iedereen arriveerde ver voor etenstijd, dat is wel eens anders geweest. De eigenaar had ons een BBQ in het vooruitzicht gesteld, ik zag al mensen, gewapend met aanstekers, lopen sjouwen met hele en halve boomstammen, maar dat was niet de bedoeling. De eigenaar hield wijselijk het vuurtje stoken in eigen beheer, we hoefden alleen maar het vlees op te eten. En dat was er genoeg! Jeetje wat een hoeveelheid vlees, niet normaal zeg, prima geregeld dus………..burpppppppp

Dinsdag, van Lütz naar Fischerbach

Mogge, even de ogen toeknijpen bij het wakker worden, alweer zon! Vandaag verkassen we naar het alom bekende Hotel Nillhof in Fischerbach. Heb horen fluisteren in de wandelgangen dat de bijnaam van dit hotel "DIKKE VROUWENSTEIN" is. Geen idee hoe men daar bijkomt……… Na een heel goed ontbijt (Hotel Sonnenblick is goedgekeurd door de Mogelijkmakers) gingen we voor ons doen vroeg weg, nog voor 9.00 uur, en dat is netjes. Via de Eifel richting Frankrijk, geen kilometer weg is recht. We geraken op de weg met het nummer B48, een natte droom voor elke motorrijder, wel even om denken dat je je beide ogen op de weg houdt, en je verstand erbij. We zijn niet de enigste motorrijders, het barst er echt van de motors, uit vele landen. Er is daar een soort van ontmoetingsplaats, vlakbij Johanniskreuz, daar kom je echt de meest mooie motoren tegen.

De vorige avond had ik de deelnemers al gewaarschuwd dat je het beste voor de grensovergang met Frankrijk uit moest kijken naar een eetgelegenheid, in Frankrijk is op de hele route geen knap restaurant te vinden. De route was geheel nieuw, schitterende wegen en natuur, door een militair-gebied heen, maar geen restaurant te vinden, zouden die fransen nooit uit eten gaan? Toen geschiedde een wonder, een restaurant en open! Hup in de ankers, dan maar een schnitzel gebakken in de franse olie! Dus niet, het wonder was maar voor korte duur, ze serveerden alleen maar brood met wat vlees of kaas, tweede dag zonder schnitzel. Aaarrrrgggghhhhhhhhh!!!!

Na een korte stop snel richting het Zwarte Woud waar voor ons de Schwarzwaldhochstrasse klaar ligt. Elke keer als je op deze weg rijdt weet je gelijk weer waarom je motor rijdt. Blijft een geweldige weg! 38 km lang genieten, 38 km niets gezien van de omgeving. Je moet alleen even de bordjes met 70 vergeten en oppassen voor de actieve Polizei. En allemaal aan het einde van deze weg stoppen en banden bekijken……. Het leek wel een besmettelijke ziekte.

Het laatste stukje van de route maar even wat rustig aan gedaan, de Aprilia van Jarno had last van brandstofgebrek. Grappig hoe ver je nog kan komen met je laatste liter. Ons hotel staat niet echt in het centrum van het dorp maar een stuk de berg op. Altijd even oppassen daar, de weg is wel goed, maar smal. Het grootste gevaar is de kokkin van het hotel, die gebruikt de bospaden als een privé-circuit. Je weet nooit wanneer die naar beneden komt storten met haar auto, altijd weer even spannend! In dit hotel zijn we al meerdere malen geweest, het is een beetje het gevoel van thuiskomen, toppertje, alles is dik voor mekaar. Het weerzien was daarom ook weer hartelijk. Omdat we hier twee nachten verblijven rijden we morgen lekker zonder bagage.

Woensdag, een rondje Schwabenland

Mogge, goed geslapen? Ik wel……klein beetje last van zuurstofgebrek, verdenk m'n kamergenoot ervan dat ie vannacht een kussen op mijn hoofd heeft gedrukt, Ik snurk toch niet? Vandaag staat ons een rondrit door het Schwabenland te wachten, daar wonen heel ander soort mensen dan in het Zwarte Woud volgens de kokkin, klonk niet echt positief. Maar het gaat ons om de mooie wegen, toch………? Super lekker weer vandaag , zonnig en warm, graadje of 22, perfect dus. De neuzen naar het oosten gericht en start your engine . Wordt een eentonig verhaal zo maar wat kan je daar lekker sturen zeg in dit gedeelte van Duitsland en niet druk met verkeer.

We stopten al redelijk vroeg bij een terras voor koffie en gebak, het is tenslotte vakantie, We zaten daar als eerste, maar niet voor lang, was een heel mooi plekje, je zag de andere deelnemers al van ver aankomen, en ook allemaal stoppen. Onder iedere helm die werd afgezet kwam een brede smile vandaan, we waren niet de enigsten die het naar het zin hadden. De hele dag stond in het teken van mooie bochtige wegen en natuur. Het landschap is hier anders dan in het Zwarte Woud maar zeker zo leuk om te rijden. Ik kom hier zeker nog een keer terug.

Weinig beleeft vandaag, nou toch nog één dingetje, Jarno zat wat krap met zijn voorraad benzine, en aha een tankstation, weinig kans dus, je moest er met een pasje tanken, en geen van de pasjes van ons werkte, wat nu? Dan maar doorrijden, na 20 kilometer zou er weer een tankstation komen. Net 6 kilometer verder bergopwaarts valt de Aprilia stil, geen benzine meer. Wat te doen? Of 14 kilometer omhoog duwen of 6 kilometer naar beneden laten rollen? De keus was niet zo moeilijk, naar beneden dus, weg van de minste weerstand genomen. We kwamen weer uit bij het tankstation waar je niet kon tanken. Goede raad? Links en rechts aanbellen en vragen wie de eigenaar is, misschien kon die ons verder helpen……… Ja hoor, eindelijk na 1,5 uur kwam de eigenaresse te voorschijn, ze was klaar met haar middagdutje en wilde ons helpen aan benzine, wel graag gepast tanken want ze gaf geen geld terug. Huh??? Moe maar voldaan kwamen we 's avonds aan bij het hotel, een biertje stond al te wachten, bedankt Frau Simone.

Donderdag, van Fischerbach naar Bad Brückenau

Zo, een beetje zenuwachtig bij het opstaan, waarom? Weet het niet goed eigenlijk. Voorgevoel? Misschien omdat volgende hotel geheel nieuw is voor ons? We hadden bij het verblijf tijdens het uitzetten van deze toer niet zo'n goed gevoel aan over gehouden. Kon nou niet direct een vinger op de gevoelige plek leggen, maar ……….ja nee, weet niet. Het zou in ieder geval voor mij een gedenkwaardige dag worden!

Na de nodige zoenen zo links en rechts van de vrouwelijke personeelsleden van Hotel Nillhof vertrokken we richting het Noorden, niet rechtstreeks natuurlijk, onze toermaster Martin had weer heel wat leuke lusjes in de route opgenomen om geen mooi stukje stuurweg te missen. Met name het stuk van Freudenstadt naar Calmbach, weg 294, is een droom voor elke motorrijder, ruim 40 kilometer sensatie van de bovenste plank. Normaal wachten we altijd even op de laatste man (Jarno) om het verschil niet te groot te laten worden maar nu ging het gas tot aan de stuit! Blik vooruit en niet achterom kijken, ieder voor zich. Na 40 km stoppen en wachten op Jarno, kon wel even duren, dus helm af en kijken of ie er al aankomt……….. 10 minuten, 20 minuten, half uur, geen Jarno. Zou toch niets gebeurd zijn? Na 40 minuten stoppen er bij ons enkele andere deelnemers van de toer met de mededeling dat onze Aprilia-vriend met pech stond, vlak na Freudenstadt. AAAARRRRGGGGHHHH!!!!

Dat was wel even 38 kilometer terug rijden, waarom belde die suk… niet even ? Tom en ik dus rechtsomkeers gemaakt en 38 kilometer terug geblazen, geweldige weg! Maar wat stond ons te wachten? Wat zou het voor pech zijn? En ja hoor, daar stond ie dan te wachten met de armen over elkaar, hopend op een pasklare oplossing van ons voor zijn nu wel rokende tweetakt machine. Blok was vastgelopen, einde verhaal dus, typisch geval van "effe Apeldoorn bellen". En dat had nogal wat voeten in de aarde, net op deze plek werkten de mobieltjes niet, geen bereik, dus maar een Duitse praatpaal opgezocht, Tom kon zijn talenkennis even oefenen. De hulp kon nog wel even duren werd er gezegd, en dichtstbijzijnde Aprilia-dealer was 110 km verderop. Pfffffff……. Toen gebeurde er een wonder……….de Polizei stopte bij ons en vroeg wat er mis was, die begreep het probleem direct en met één telefoontje van hun naar een motorzaak in Freudenstadt (vlakbij dus) stond er met 10 minuten een bus van die motorzaak bij ons op de parkeerplaats. Klasse dus!! Motor ingeladen en afgevoerd, Jarno mee, die zou het daarvandaan regelen met zijn reisverzekering wat er verder moest gebeuren.

De volgende dag belde ik naar hem en het bleek dat zijn motor op transport werd gezet en hij een treinkaartje had gekregen om naar huis te gaan. Einde OPKIKTOER voor hem dus. Al met al waren wij (Tom en ik) behoorlijk laat, er wachten ons nog 400 km route. Onze lunch was dus een beker koffie en een snicker bij een tankstation, we gunden ons niet meer tijd, hup gas erop……. En we begonnen aan de vierde keer de 40 km tussen Freudenstadt en Calmbach, kilometers hadden we die ochtend wel gemaakt ja. Toen sloeg het noodlot voor den tweede male toe deze dag, bij een inhaalpoging van mij reed ik in op een Duitser die linksaf sloeg met zijn auto, remmen…………… te laat! Ik raakte de auto in de zijkant en kwam te vallen, ik geschrokken, Duitser geschrokken en Tom geschrokken. Ik mankeerde gelukkig niets, maar de R6 was goed ziek, verder rijden was onmogelijk, dat zag ik meteen. Dag vakantie, ik zag me al samen met Jarno in de trein zitten. Binnen 5 minuten Polizei ter plaatse, (had ik die al niet eerder gezien vandaag?) en een proces verbaal maken van de situatie. Na enig heen en weer gepraat tussen de Polizei en de Duitser en mij (bedankt Tom voor de aanvullende vertaling) vertrokken zij en stond ik te wachten om de bergingswagen die me zou oppikken.

Tom was ook doorgereden, het had geen zin om ook te blijven wachten. Dat duurde even, uurtje ongeveer, ik vond het wel meevallen maar de berger verontschuldigde zich meerdere malen voor mijn wachten op hem. Hij wilde eerst de motor naar de bergplaats brengen en dan de rest regelen met mijn verzekering. Ik kon dan informeren wat de bedoeling was. Na ruim anderhalf uur bellen, heen en weer tussen de Bergdienst, mij en de verzekeringsmaatschappij in Nederland was het allemaal geregeld, motor werd op transport gezet en ik kreeg vervangend vervoer, een motor of auto, ik mocht mijn vakantie afmaken. Werd dus de auto, helm en kleding waren behoorlijk beschadigd, de berger was zo vriendelijk om mij nog even naar het Avis-verhuurbedrijf te brengen. Volgens hem was het bedrijf niet makkelijk te vinden, die bevond zich namelijk midden in de stad Pforzheim (150.000 inwoners), wij dus met de bergingswagen dwars door de stad gecrosst, een avontuur apart, dat kan ik wel zeggen, daar afscheid genomen van de meer dan zorgzame berger. De auto stond al klaar, even wat papieren getekend, creditcard gebruikt en ik kon om 16.30 vertrekken met een gloednieuwe Opel Corsa 1.2. (75 duitse pk). Kaart erbij, zoeken naar de kortste route naar het hotel in Bad Brückenau, want die was nog zo'n 360 km ver weg. Gelukkig kon ik al snel de Autobahn op om na 3 uren knallen net op tijd te arriveren voor het avondeten. Vriend Tom stond al klaar met een biertje, bedankt vriend, Eind goed al goed.

Vrijdag, een dag niet gereden

Mogge, nieuwe dag, nieuwe kansen. Ik voelde me vrij goed, geen last van stijfheid of blauwe plekken, nee ik had alle geluk van de wereld gehad. Het rijden vandaag van de route met de auto zag ik niet zo zitten, ik had een hoog eigen risico in het huurcontract staan en als er wat met de auto zou gebeuren, kostte me dat een hoop geld. Eén ongeluk is wel genoeg, gelukkig voor mij bleef Iris ook een dagje in het Hotel, zij was eerder in de week gevallen (schuld trouwens van de motor en niet van haar) en had een kwetsuur aan haar hand. Zij hield ook een dagje rust. We zijn mooi met z'n tweeën op stap geweest, terrasjes getest, lekker luieren dus. Verder weinig meegemaakt, het stadje is één groot kuuroord en alles is gericht op rust met hoofdletters! Het Hotel was perfect! Mijn/onze twijfels ten aanzien van dit Hotel waren niet terecht. Het was gewoon super, goed eten, geweldige bediening, aardige mensen, nee alles was dik voor mekaar, een toppertje! Hier komen we vast nog een keer. Volgende toer gelijk maar weer? De route van vandaag heb ik dus niet gereden maar de deelnemers waren positief.

Zaterdag, helaasweernaarhuistoeroute

Tja, wat valt er van vandaag te zeggen, het regende lichtjes 's ochtends, voor het eerst deze week wat regen, afscheid genomen van de deelnemers, ging toch weer snel voorbij zo'n week, de dagen zijn omgevlogen. Velen hadden het al over volgend jaar, kijk dat zijn goede geluiden. Als de deelnemers tevreden zijn dan zijn "wij van de organisatie" ook tevreden en dat stimuleert ons om volgend jaar weer een toer te organiseren. Over de terugreis van mij, valt weinig te zeggen, bijna alles was Autobahn. Natuurlijk valt er nog veel meer te vertellen wat er in deze week was gebeurd, maar ik laat het hierbij, mochten er nog andere deelnemers hun verhaal kwijt willen, mail het maar even.

Bedankt deelnemers, door jullie is deze toer geslaagd en tot volgend jaar: 2005! Opkiktoer 2005

Opkiktoer 2004



De verslagen en de foto´s van de 2002 Opkiktoer 2002 en 2003 Opkiktoer 2003 toer vindt je door op de icoontjes te klikken!